Als de techniek ‘Goedemorgen Nederland’ in de steek laat

Deze column draag ik op aan iemand die ik niet ken, maar met wie ik toch – in zekere zin – heel wat ochtenden heb doorgebracht. Hallo, anonieme Goedemorgen Nederland-technicus. Zonder te weten hoe je heet zijn mijn gedachten maandag veel bij je geweest.

Dat begon in de ochtend, om tien over half negen. Op de gastenbank zat onder meer zangeres Klaasje Meijer. „Welkom”, zei presentatrice Fidan Ekiz, waarna een stilte volgde die een fractie langer duurde dan je zou verwachten. „Ik dacht dat we iets zouden horen nu”, verklaarde co-host Wieger Hemmer. „Dat hadden we afgesproken met elkaar. En als dat dan niet gebeurt, dan is dat…” Woorden schoten tekort. Of misschien waren ze er wel, maar achtte Hemmer ze niet geschikt voor live televisie. Hij koos uiteindelijk voor „héél erg verdrietig.” Met een grafstem liet hij weten wat het plan was geweest: ze hadden ‘Son of a Preacher Man’ willen instarten, omdat Meijer zo’n preacher man als vader had. Wilde ze dat liedje anders zelf even zingen, stelde Hemmer nog voor. Maar het voormalige K3-lid zei: „Liever niet.”

Daarna bleef Hemmer in mineur, want er had nóg een liedje op de planning gestaan. „Ik denk dat de meeste mensen jou kennen van de olijke melodietjes van K3”, zei hij weinig olijk – „ik zou hópen dat we daar wél een instart van hebben…” Ekiz bleef hardnekkig glimlachen, maar Hemmers mond was nu een rechte streep. „Maar misschien ook niet. De techniek laat ons in de steek.” De groeiende ontevredenheid waarmee hij in de camera keek deed me het ergste vrezen voor de medewerker die, zo stelde ik me voor, gewoon last had van wat opstartproblemen op de vroege maandagochtend. Dat vond ik heel invoelbaar, en daarom trok ik me het lot van deze arme zondaar des te meer aan.

In mijn verbeelding verlangde voornoemde technicus intussen hevig naar vakantie. Uit solidariteit keek ik ’s avonds MAX vakantieman, zoals ik traditiegetrouw doe wanneer ik een reminder nodig heb aan wat er allemaal mis kan gaan op vakantie. Het antwoord: heel, héél veel. Te veel betalen voor je ETA, bijvoorbeeld. Sinds april heb je dit reisdocument nodig om het Verenigd Koninkrijk binnen te komen. De net gepensioneerde Jos was daarom met zijn vrouw, van wie hij voor zijn vervroegde pensioen een tripje naar Londen cadeau had gekregen, vol goede moed achter de computer gekropen. Maar omdat de mens de verderfelijkste diersoort is, betalen allerhande bureautjes geld aan Google om bovenaan de resultaten te staan wanneer je de zoekterm ‘ETA UK’ intoetst. Zo belandden Jos en zijn vrouw – en velen met hen – niet op de officiële overheidswebsite en raakten ze 224 euro kwijt aan hun reisdocumenten. Voor de goede orde: de ETA hoort 16 Britse pond te kosten; ongeveer 19 euro.

Helaas kregen Jos en zijn vrouw hun geld niet terug. Net zoals Paul de maand van zijn leven niet terugkreeg die hij doorbracht in een Indiase cel, waar hij was beland omdat hij tijdens een fietsvakantie in Nepal per ongeluk de grens met het grote buurland was overgestoken (MAX vakantieman biedt kleine én grote horrorverhalen). Aanwezig in de studio was strafrechtadvocaat Veerle Goudswaard. Zij was blij dat Paul zijn verhaal had verteld, zei Goudswaard, „want het laat het duidelijk zien dat een kleine onvolkomenheid tot heel grote consequenties kan leiden in dit soort landen”. Soms heb je mensen als Paul nodig om je daaraan te herinneren.

Ik hoop dat de Goedemorgen Nederland-technicus ook een trouwe MAX-kijker is, mocht die het ongeluk hebben door te moeten werken deze zomer. Dat-ie op de lastige momenten – als K3-liedjes niet meewerken, als Hemmers héél verdrietig is – aan Jos en Paul denkt; aan alle gradaties van hun vakantieleed. Dat dient niet alleen als waarschuwing. Het dient ook als aanleiding voor de thuisblijver om tegen zichzelf te zeggen: zie je nou? Het kan altijd erger.