‘Avatar: Fire and Ash’ is precies dezelfde film als de vorige ‘Avatar’, maar nog drie minuten langer

Spektakelkoning James Cameron is de Cecil B. DeMille van onze tijd, maar ik vrees dat niemand hem nog de waarheid durft te zeggen. Als in: „Jim, Avatar: Fire and Ash is exact hetzelfde als je vorige film, alleen drie minuten langer.”

Of wil Cameron gewoon niet meer luisteren? Hij is immers onfeilbaar. Flashback naar 1997, toen de filmpers zich te buiten ging aan snedige metaforen over ijsbergen en zinkende oceaanstomers bij de tewaterlating van Titanic. Die film boekte de hoogste recette ooit. Scifi-epos in 3D Avatar was in 2009 volgens velen te onwerkelijk om echt aan te slaan. Hij overtrof het record van Titanic. Vervolgfilm Avatar: The Way of Water zou in 2022 dan toch echt Camerons Waterloo worden. Waren de Na’vi, de nobele blauwe eco-krijgers van de maan Pandora, niet alweer vergeten? Nee dus: ze bleken zo hardnekkig als Smurfen en The Way of Water scoorde een recette van ruim 2,4 miljard dollar.

Dus bezet James Cameron nu plek 1, 3 én 4 op de mondiale filmlijst. Maar of dat automatisch betekent dat Avatar: Fire and Ash dit matige bioscoopjaar gaat redden? Drie uur en een kwartier is echt veel te lang voor een herhaling van zetten.

Samenvattend: nemesis kolonel Miles Quaritch, overleden in deel één, werd in deel twee geüpload in het lijf van een  Na’vi -krijger en jaagt sindsdien wrokkig op held Jake Sully, een gewezen marinier die de witte redder van de Na’vi werd en trouwde met hun prinses. De mensheid vervuilt in zijn honger naar grondstoffen en het kliervocht van de Tulkun – pacifistische walvissen die de Na’vi dienen als waterscooter en drijvende loungebank – de maan Pandora vanuit een industriële hel. De Na’vi leven daarentegen in diepe harmonie met een gehoorzame natuur en communiceren in organische neontempels met de moedergodin en hun voorouders.

Lees ook

Pro-Palestijns, anti-Amerikaans, ecofascistisch? De verwarrende politiek van ‘Avatar’

Nihilistische zandpiraten

Sully en zijn gezin zijn al twee films ondergedoken in een vreedzaam vissersdorp. Nieuw in Fire and Ash zijn de inheemse hulptroepen die kolonel Quaritch ronselt om ze te vangen: nihilistische zandpiraten van voodoo-heks Varang, een en al gesis, rollende ogen en stomende brouwsels. Varang had een verhaal kunnen zijn, maar helaas: Quaritsch windt haar danig op met zijn machtige vuurwapens, copuleert haar namens de mensheid in het gareel en daarna is het uit met haar agency.

Dus wordt het weer Sully versus Quaritsch, die soms weifelt en vermoedelijk als Star Wars‘ Darth Vader ooit alsnog voor de goede zaak zal kiezen. Hij heeft namelijk een biologische zoon, Spider, die door Sully werd geadopteerd – lang verhaal, Sully adopteerde ook de kloon van Sigourney Weaver. Als Sully en zijn gezin in een lachwekkend zwak gescripte opening Spider terugbrengen naar de mensenwereld, valt Varang aan en begint de vertrouwde routine. Dus: wervelende, maar onoverzichtelijke 3D-veldslagen te land, ter zee en in de lucht. Iemand die wordt achtervolgd, gevangen, bevrijd. Een ander die wordt gevangen, bevrijd, achtervolgd. Een techno-armada maakt zich ten slotte op voor genocide, met veel actie in een zinkend schip – Cameron kan Titanic maar moeilijk van zich afzetten.

Verhaallijntjes over schuld, vaderissues en identiteit komen niet uit de grondverf in deze verrassend fantasieloze vertoning. Als het stof optrekt, resteert een berg dode mensen, dieren en Na’vi en is het epos geen centimeter opgeschoten. De schurken en helden staan klaar voor een vierde ronde, Cameron kan zijn film dus gerust nog een keer overdoen.