Beladen boek

In een uitgebreid interview blikte Christien Brinkgreve onlangs in de Volkskrant terug op haar veelbesproken boek Beladen huis over haar huwelijk met Arend Jan Heerma van Voss. Dertigduizend exemplaren zijn ervan verkocht, ze had zelf op niet meer dan drieduizend gerekend, vertelde ze interviewer Sara Berkeljon.

Mij verbaasde het succes niet helemaal omdat ik vooral bij lezeressen merkte dat ze een zenuw had geraakt met haar beschrijving van een huwelijk waarin de vrouw zich ondergeschikt maakt aan de man. En dat nota bene in een als progressief bekendstaand milieu waarin media (de VPRO) en universiteit een hoofdrol speelden.

Tegelijk werd duidelijk dat het boek de nodige weerstand zou oproepen. Nadat ik er in februari een lovende column over had geschreven, kreeg ik meteen kritische opmerkingen en vragen van lezers. Een vrouw die haar echtgenoot na zijn dood zó ontluistert – kon dat wel? Was dat netjes tegenover iemand die zich niet meer kon verdedigen? Kon ze dat verantwoorden tegenover haar kinderen?

Deze lezers hadden het boek als een afrekening opgevat. Zo had ik het niet gelezen, ik zag het meer als een uiting van introspectie: waarom had ze niet ingegrepen toen ze merkte dat haar huwelijk uit balans raakte? Om dat te doorgronden, kon ze een beschrijving van haar gemengde gevoelens voor haar man niet vermijden: liefde die aangetast werd door de verbittering van een man die zich uitgerangeerd voelde. „Het gaat over allerlei vormen van onvermogen die heel weinig met klasse te maken hebben”, zegt Brinkgreve in de Volkskrant. „Ik vind het zelf vooral een verdrietig boek. Ik vind het eerder tragisch dan hoopvol.”

Waarom moest daarvoor de openbaarheid van een boek worden gezocht, vroegen sommige lezers. Kennelijk verwijten enkele van de kinderen haar dat ook. „Twee vinden het niet leuk”, zegt ze in het interview, „maar begrijpen hoe belangrijk het voor mij is en kunnen ermee leven. Bij de andere twee ligt het moeilijker.”

Ook in een schrijversgezin – Brinkgreve in haar tweede huwelijk met haar man en hun twee schrijvende zoons – kan openbaarheid een gevoelige kwestie zijn. Ik herinner me het ongemak dat in het gezin van de Amerikaanse schrijver John Cheever (1912-1982) ontstond over de autobiografische inslag van zijn werk. Dochter Susan, evenals haar broer Ben schrijver, schreef erover in haar memoir Treetops. Ze constateert met haar twee broers dat hun vader zijn vrouwelijke hoofdpersonen in zijn boeken steeds weer baseerde op het gedrag van hun moeder in zijn moeizame huwelijk.

„Er is absoluut geen excuus voor wat hij met ma deed”, zegt broer Fred, advocaat. „Hij deed het met opzet. Wraakzucht was een van zijn karaktertrekken die hij in zijn werk toonde.” Hij begrijpt niet waarom zijn moeder bij zijn vader bleef – zie de parallel met Beladen Huis. „Maar zijn verhalen zijn geweldig, maakt dat geen verschil?”, werpt Susan tegen. „Kunst is geen vrijbrief”, reageert Fred. Broer Ben is het met hem eens.

Ik weet nog dat ik een boze lezer adviseerde: „Lees Beladen huis vooral ook als een literaire prestatie.” Kennelijk sta ik meer aan de kant van Susan dan aan die van haar broers, ook omdat ik bij Brinkgreve niet zozeer wraakzucht proef als wel gefrustreerde liefde.