’Dat scherm… moet dat per se tijdens het eten?’

Orthopedagoog Kina Smit verbaast zich tijdens een restaurantbezoek over het grote aantal jonge kinderen dat compleet is verzonken in een tablet of telefoon. „Je kind leert niets van het zoveelste puppyavontuur op het scherm en mist de kans om écht mee te doen.”

Gisteravond, in een rumoerig Italiaans restaurant, nam ik een hap van mijn tagliatelle, terwijl ik links de blije puppy’s van Paw Patrol voorbij zag komen en rechts de chagrijnige Lego-mannetjes van Ninjago. Meerdere kinderen zaten roerloos aan tafel bij hun ouders, een iPad in felgekleurde hoes op tien centimeter voor hun neus, koptelefoon op, volledig afgesloten van de wereld om hen heen.

Ik snap het heel goed. Na een dag vol zandkastelen bouwen, zonnebrand smeren en „kijk dan wat ik kan!” is de verleiding groot om je kind even ’op schermpauze’ te zetten. Even ademhalen, je zin afmaken en rustig een slok nemen van je pinot grigio.

Maar opvoeden kost nou eenmaal moeite. Ook, of misschien extra, op vakantie. En een beetje scherm kan prima op een ander (vast) moment… maar moet dat per se tijdens het eten? Kies niet voor de kortste weg: je kind leert niets van het zoveelste puppyavontuur op het scherm en mist de kans om écht mee te doen aan het gezamenlijke uit eten gaan.

Voor mij is samen eten een sociaal ritueel waar niet op afgedongen wordt. Een moment van echt contact met het hele gezin. Gezellig of niet. Ook als je kind zich kapot verveelt, de broodstengels op de grond gooit of brutaal doet terwijl de tafel naast je meeluistert.

In Italië is dat trouwens prima. Daar is de tolerantie voor kindergeluiden en lastig gedrag veel groter. In Nederland lijkt het pannenkoekenhuis de enige plek waar kinderen werkelijk welkom zijn. Zonde, want kinderen horen erbij. Laat je als ouder niet afschrikken door de blikken van anderen. Leef en laat leven – ook aan de Hollandse restauranttafel.

Zonder scherm leren kinderen tijdens een restaurantbezoek van alles: wachten op het eten, nieuwe smaken proeven, samen kletsen, kibbelen of zichzelf vermaken met stiften, papier of een stripboek.

Als ouder moet je daar wel wat moeite voor doen. Een goede voorbereiding helpt. Zo maak je ze vertrouwd met de restaurantroutine. Toen mijn dochters klein waren hielden we het bezoek kort en bouwden we het stap voor stap op. Gaandeweg werd het steeds makkelijker en ging het bijna vanzelf. Achter het scherm hadden ze dit nooit geleerd.

Nu mijn oudste dochter in de puberteit zit ligt die schermverslaving toch wel op de loer. En nu ben ik blij dat de afspraak ’aan tafel geen scherm’ staat als een huis. Eén strijd minder om te voeren.

Meer VROUW

Wil je niets van VROUW missen? Speciaal voor de trouwste lezeressen versturen we elke dag een mail met al onze dagelijkse hoogtepunten. Abonneer je hier. Verder kun je ons natuurlijk op de voet volgen op TikTok, Facebook en Instagram.