Deze zwangerschap voelt zwaarder, trager, dieper. Ik leer vertragen om te dragen

De wereld wil vooruit. Maar in mij is het herfst. Mijn lijf trekt zich terug. Mijn adem is kort, mijn bekken kraakt, mijn pas vertraagt. Terwijl alles om me heen openbloeit, sluit ik me langzaam af.

Niet omdat ik zwakker ben, maar omdat ik iets groots draag. (Dat krijg je als je man bijna twee meter is.) Deze zwangerschap, mijn tweede, voelt zwaarder, trager, dieper. Niet ondanks de ervaring, maar misschien juist daardoor.

Ik schrijf dit met mijn voeten omhoog, een kussen in mijn rug en een kruik strategisch geplaatst alsof ik zelf een bouwwerk van kussens en hoop ben. Niet charmant – wel doeltreffend.

‘Je hebt dit al eens gedaan, no biggie toch’, zei ik in het begin tegen mezelf. Je weet wat je kunt verwachten.