Dyantha Brooks: je weet helemaal niet wat je wil in een partner, totdat je de juiste ontmoet

Voordat ik mijn man leerde kennen, wist ik één ding zeker: ik wilde geen man die op zondag alleen maar naar sport keek. Sport domineerde namelijk onze weekenden toen ik opgroeide.

De zaterdagochtend begon steevast met een gezamenlijk uitje naar de wedstrijd van mijn broer. Wie heeft ooit bedacht dat junioren al om acht uur ’s ochtends in de vrieskou op een dijk moeten verzamelen, om daarna in auto’s te worden verdeeld voor een uitwedstrijd?

Kreten naar de tv

En ik herinner mij nog zo goed het introdeuntje van Studio Sport als ik op zondag in mijn ouderlijk huis de trap af liep. Dan wist je al dat het deze dag alleen nog maar om sport zou draaien, met opstellingen en kreten van mijn vader naar de tv over wat de spelers dan wel niet goed of fout deden.

Mijn moeder en ik moesten het niet bedenken om de afstandsbediening die dag aan te raken. Een ding wist ik zeker; dit zou ik later anders inrichten. 

Ouders langs de lijn

Tot ik in 2010 mijn man ontmoette. Al tijdens onze eerste date werd duidelijk dat ook hij een grote liefde had voor sport in het algemeen en dat hij als enige religie Ajax aanhield.

Inmiddels zijn we vijftien jaar samen, waarvan tien jaar getrouwd. Mijn man runt in Portugal zijn eigen passieproject, een voetbalclub in de plaats Silves. Hij organiseert toernooien en heeft een sportschool. En het mooiste? We zijn gezegend met twee zoons. Wat betekent dat we ook menig uur langs de lijn staan.

Het is maar weer eens het bewijs dat je helemaal niet weet wat je wil in een partner totdat je de juiste ontmoet, want hoe fijn was het dat mijn man en mijn vader elkaar meteen konden vinden in de gedeelde liefde voor sport tijdens het WK in 2010.

Ik kan je vertellen dat het ijs snel gebroken is als twee families elkaar in het oranje gekleed en gewapend met vuvuzela’s leren kennen. En dat is misschien wel het mooiste aan sport. Het verbindt en verbroedert. 

Juichen en springen

Samen juichen voor Oranje, ongeacht de sport, of springend voor de tv toen Max Verstappen in een ongekende race wereldkampioen werd. Ik was toen zwanger, en ondanks dat Max won, schreven we de naam Lewis op voor onze jongste zoon.

Sport brengt ook emotie en discussie. Zo werden we het thuis niet eens over hét sportmoment van vorig jaar. Was het Worthy de Jong die met zijn team heel Nederland warm maakte voor 3x3 basketbal tijdens de Olympische Spelen? Of toch de adembenemende eindsprint van Femke Bol in de 4x400m estafette, waar ze iedereen het nakijken gaf?

’Plek waar we echt samen zijn’

Wat ben ik blij dat sport zo’n groot onderdeel is van ons leven. In een wereld vol schermen en haast is het de plek waar we echt samen zijn. De blik van je kind die je zoekt na een doelpunt, het patatje halen na de wedstrijd – het zijn onze wekelijkse tradities.

De Tour, Wimbledon, en als hoogtepunt: de Grand Prix in Zandvoort op 31 augustus. Het belooft een prachtige sportzomer te worden. Op tv – en zeker ook in huize De Vlieger.