Helen's dagboek 727: ’Speech van weduwe van Gijs was doordrenkt met verborgen boodschappen’

Helen is tekstschrijver, moeder van Max en Nina (uit eerste huwelijk) en van kleuter Holly met Boris. Vorige week kreeg ze te horen dat Gijs is overleden.

Maandag

Het is al een paar seconden muisstil in de aula. Ik hoor mijn hart daardoor nog duidelijker bonzen. Mijn vingers zijn ijskoud en ik frummel nerveus aan de sluiting van mijn tas. Er zijn heel wat mensen naar de uitvaart van Gijs gekomen; ik schat zomaar meer dan tweehonderd man. Vast veel zakenrelaties, als ik zo naar uiterlijk en leeftijd kijk.

Ik scan het publiek op vrouwen. Zouden zij ook, net als ik, door Gijs zijn verkracht? Of aangerand? Staan ze hier ook om zichzelf, net als ik, ervan te overtuigen dat hij echt dood is? Niemand kent me hier. Toch ben ik bang ontdekt te worden. Gelukkig is het zo druk dat veel mensen staan en ik daar weer achter een plekje heb weten te bemachtigen. De muziek start en ik merk dat ik toch een brok in mijn keel krijg.

Nou roep ik al mijn hele leven dat je mij op iedere willekeurige uitvaart kunt neerzetten en ik huil, maar dat ik dat ook bij Gijs zou gaan doen, had ik niet verwacht. Het komt door de aanblik op zijn naaste familie op de eerste rij. Gebogen hoofden, handen die met zakdoekjes de ogen deppen. Gijs mocht dan wel een enorme klootzak zijn, hij laat wel kinderen en een partner achter. Een moeder zelfs nog, als ik het zo inschat.

Ik slik mijn emotie weg en wacht tot de eerste spreker naar voren komt: zijn vrouw. Ze schraapt haar keel, kijkt ongemakkelijk lang het publiek in en begint haar speech. ’We hebben het de laatste jaren niet makkelijk gehad, Gijs en ik…’ Ik spits mijn oren. Waar gaat dit heen?

Dinsdag

Ik moet wel met de billen bloot en vertellen wat ik weet omdát ik stiekem naar de uitvaart van Gijs ben geweest. Boris dacht dat ik bij een klant was. Dat hij kwaad op me gaat worden, staat als een paal boven water. Maar ik moet het delen. De speech van de weduwe van Gijs was doordrenkt met verborgen boodschappen, als je het mij vraagt. Het was geen gelukkig huwelijk.

Hij had haar volledig in zijn greep. Ik zag en voelde haar opluchting en ik had haar het liefst na afloop even opgezocht, ware het niet dat dit extreem ongepast zou zijn.“Ik was gisteren niet naar een klant,” begin ik het gesprek. Boris kijkt me aan. „Je was bij de uitvaart van Gijs, gok ik…”

Meer VROUW

Dit artikel staat in het nieuwe VROUW Magazine (elke zaterdag bij De Telegraaf). Als premiumlid kun je het ook (soms al eerder) online lezen. Wil je niets van VROUW missen? Speciaal voor de trouwste lezeressen versturen we elke dag een mail met al onze dagelijkse hoogtepunten. Abonneer je hier. Verder kun je ons natuurlijk op de voet volgen op TikTok, Facebook en Instagram.