’Hij nam me overal mee naartoe: dure restaurants en exclusieve nachtclubs, maar daar stond wel wat tegenover...’

Opeens stond ik op straat. Zo’n drie jaar eerder had ik mijn huurflat opgezegd en was ik bij mijn vriend ingetrokken. Maar inmiddels was de koek op.

Mijn aanstaande ex vond dat ik moest verhuizen. Dat wilde ik zelf ook, maar voor huren moet je lang ingeschreven staan en een koophuis bleek op de overspannen woningmarkt onbetaalbaar. Mijn vader en moeder zeiden: „Dan kom je toch gewoon thuis wonen? Gezellig.” Ik was gewend aan mijn zelfstandigheid; mijn ouders zijn schatten, maar het zou terug bij af zijn.

Een week voordat ik weg zou gaan, belde mijn kennis Myrna hyperventilerend op. Ze moest voor haar werk onverwacht naar het buitenland. „Wie verzorgt mijn kat?! Hoe moet het met al mijn planten?! Ik kan niemand vinden. Jij zoekt toch een logeeradres? Zou jij…?”

Ik greep die kans met beide handen aan. Ik hield haar huis schoon, was lief voor de kat, gaf de planten water en sorteerde de post. Voordat ze weer thuis kwam, zorgde ik dat de koelkast was gevuld.

Myrna was zo blij dat ze mijn naam aan vrienden doorspeelde. Zo ging het balletje rollen. In onze regio hadden zat mensen af en toe een huisoppas nodig. Ik ging ook kleine klusjes doen en ik werd er handig in. Als zzp’er kan ik trouwens makkelijk ’thuis’ werken.

Met de vakantietijd in aantocht hadden mijn vaste klanten Hans en Karin een ongewoon verzoek. Ze gingen niet op reis maar waren al een tijd niet in hun tweede huis in de buurt van Marbella geweest. Of ik poolshoogte wilde gaan nemen? Zelf hadden ze daar geen zin in: „Pffff, het is nu veel te warm daar.”

De Costa del Sol! Ik zag het helemaal zitten. Volgens de instructies van Hans en Karin liep ik het hele huis door. Alles leek me in orde. Alleen de tuin zag er niet uit en ik ging er aan de slag.

Daarna stortte ik me in het nachtleven en leerde Sergej kennen. Of hij nou Russisch of Pools was of van de Balkan kwam: geen idee. Hij nam me overal mee naartoe in Marbella: dure restaurants, exclusieve nachtclubs. Ik mocht zelfs mijn slag slaan in een trendy modewinkel. Ik liet me die decadentie lekker aanleunen, ik was immers single.

Maar daar stond wat tegenover. Ik kwam er te laat achter dat Sergej schimmige vriendjes had. Misschien was hij zelf ook louche; best kans, met zoveel geld. Voordat ik het wist, moesten ze een en ander ’bewaren’ in het tuinhuisje dat ik zo keurig had opgeruimd.

Weer in Nederland grijnsden Hans en Karin: „Hoe was het aan de Costa del Crime?” Wist ik veel dat dat de bijnaam van de Costa del Sol is! ik had me er totaal niet in verdiept.

Achteraf vraag ik me af wat er in dat tuinhuisje lag. Drugs, zwart geld, gestolen waar?