Huilie huilie over al die zendtijd voor voetballende vrouwen? Zet de tv uit

Ik liep net de keuken in, en struikelde bijna. Slierten oranje vlaggetjes, wuppies en brulshirts bedekken de vloer – klaar om samen met de kinderen opgehangen te worden, in en om het huis, voor de Oranje Leeuwinnen hun eerste wedstrijd spelen tegen Wales.

Intussen lees ik dat het EK voetbal voor vrouwen ons door de strot wordt geduwd. Onder een bericht op een wielerwebsite over latere uitzendingen van de Avondetappe vanwege het EK, beklagen lezers (m, vermoed ik), zich over het niveau. Het damesvoetbal wordt „zóóó overgerwaardeerd” schrijft iemand, is „vrij tenenkrommend”, vindt een tweede en „iets klopt er niet waardoor het armoedig overkomt” voegt een derde toe.

Vooralsnog heb ik niemand vastgebonden voor de tv gezien, met luciferstokjes tussen de oogleden gepind om verplicht te blijven kijken – maar ik laat me graag corrigeren. Dan neem ik mijn woorden direct terug. Tot die tijd zit er gewoon een knop op de afstandsbediening, is van door de strot duwen geen sprake en is het gehuiliehuilie vooral lachwekkend.

Nu geef ik direct toe dat bij ons thuis de tv niet bij elke wedstrijd aan zal staan. Dat komt omdat de Tour de France begint en ik de Tourtalkshows wil zien – maar eerlijk: ook als er géén Tour zou zijn, zouden we veel wedstrijden niet kijken. Terwijl tijdens een EK voor mannen de tv wel continu aan staat. Dat komt door mijn man. Ik ben zelf niet de grootste voetbalfan. Voor mij hoeven al die poulewedstrijden waarin Nederland (m/v) niet speelt, niet in mijn huiskamer. Ik weet niet of ik mijn man blij maak met de nu volgende publieke onthulling, maar daar waar hij bij een EK voor mannen liefst geen wedstrijd wil missen, is hij van voetballende vrouwen nog altijd geen groot fan. Iets met niveau, snelheid, spektakel – zoals je zoveel hoort.

En toch liggen de oranje slingers klaar. Heb ik niet gedaan. Heb ik zelfs niet bedacht. Maar hij. Niet voor hemzelf. Maar voor onze kinderen. We hebben twee meiden, maar ook als we jongens hadden gehad, weet ik zeker dat de voetbalparafernalia nu in de keuken zouden liggen. En dat op z’n minst de wedstrijden van de Oranje Leeuwinnen gezamenlijk op de bank gekeken zouden worden. Omdat mijn man wil dat onze kinderen zien dat voetballende vrouwen evenveel feest verdienen als voetballende mannen. Dat er geen verschil is tussen een groot kampioenschap van de Oranjemannen of de Oranjevrouwen.

Ik vraag me zo vaak af of de huilebalken van hierboven dochters hebben. Of echtgenotes, moeders, zussen. En wat ze de vrouwen in hun leven gunnen. Gunnen ze hen het gevoel dat ze net zo waardevol zijn als mannen? Welke boodschap geven deze jankerds hun zoons mee? Alleen mannen verdienen aandacht, urenlange tv-uitzendingen en oranje versierde straten. Vrouwen niet. Die worden je door de strot geduwd.

Soms gaat het niet om hoe het spel eruitziet. Soms gaat het om iets anders, om iets groters. Wat wil je voor je kinderen? Hoe wil je dat zij volwassen worden? Met welke ideeën en overtuigingen, en met welk voorbeeld stuur je ze de wijde wereld in? En zelfs als je zover niet denkt: enthousiasme is geen taart. Met het vieren van de Oranjevrouwen gaat er geen aandacht voor de mannen af. Dus wat maakt het uit om ook nu oranje slingers op te hangen? Niemand kan toch tegenstander zijn van extra feest.

Marijn de Vries is oud-profwielrenner en journalist.