Nederlandse Mary (61) ontsnapt aan vuurzee in Spanje en redt haar eigen huis: ’Alle buren hielpen’

Barcelona - De paniek was groot bij de Nederlandse Mary Willemsen, toen gisteravond op een kilometer van haar huis in het Zuid-Spaanse Alora brand uitbrak. Ze vluchtte toen de vlammen tot op honderd meter naderden, maar keerde terug met landbouwers die hulp boden. ’Ik ben de brandweer en mijn buren enorm dankbaar.’

Mary Willemsen (61) die sinds twee jaar op veertig kilometer van Malaga woont, zat gisteravond rond negen uur op het terras bij haar huis, toen ze opeens een rooklucht rook: ’Ik dacht meteen: dit is niet goed! Het was geen barbecuelucht of een schoorsteenlucht.’ Mary pakte de auto en reed in de richting gaan waar de lucht vandaan kwam: ’Eerst 150 meter naar beneden de afrit af, daarna slingerend 400 meter omhoog. Daar zag ik 300 meter naar rechts vlammen op het land van een buurman, die een kilometer verderop woont.’

’Daar woont ook een Brits stel, dat ik ken. De vrouw daarvan was redelijk in paniek. Ze dacht dat de buurman tuinafval aan het verbranden was. Dat is hier verboden na mei, vanwege het brandgevaar. Maar uiteindelijk weet je het niet, het kan ook dat er bij hem brand hem was uitgebroken, en hij probeerde dat te doven. Ik heb met hen 112 gebeld. Ik moest om iemand vragen die Engels sprak, want mijn Spaans is nog niet geweldig. Ik zei: er is brand in de ’campo’, het is kurkdroog en de wind staat míjn kant op! Dus stuur alsjeblieft de brandweer. De vrouw aan de telefoon zei dat er al een melding was gemaakt – en dat hulp onderweg was.’

Brand nadert woning Nederlandse in Spanje

Met de adrenaline in haar lijf reed Mary richting haar huis. ’Ik dacht: ik moet hier wegwezen! Ik heb snel mijn paspoort en een tandenborstel gepakt – en mijn drie honden in de auto geladen. Onderweg kwam ik de Guardia Civil tegen, en ook brandweerwagens. Toen dacht ik: mijn huis is in gevaar, ik moet er niet vandoor gaan, ik moet iets doen! Ik heb een tuinslang gepakt en heb geprobeerd mijn 3,4 hectare land nat te houden. Maar het vuur kwam tot op 100 meter van mijn huis. Mijn kinderen belden en zeiden: ga daar weg! Dus toen ben ik toch opnieuw de auto ingestapt om te vluchten. Ditmaal met 1 kat erbij, de ander kreeg ik niet te pakken.’

Driehonderd meter verderop, bovenop de berg, werd de weg versperd door twee tractoren van landbouwers. ’Ik zei: ’Ayudame: help me! Het vuur is op honderd meter afstand van mijn huis!’ De mannen zijn meegereden en hebben met hun machines paden gegraven en de grond omgeploegd. Het vuur kan dan niet verder, doordat de aarde omhoog komt. Dat is echt mijn redding geweest. Uiteindelijk hebben ook brandweermannen in speciale pakken, met lange stokken en schoppen het vuur uitgeslagen en geulen gegraven. Ze zijn wel drie uur bezig geweest. Ik vroeg ook om een brandweerwagen met water. Maar toen die eindelijk arriveerde, zeiden agenten van de Guardia Civil: jullie moeten verderop aan de slag, daar is het harder nodig dan hier. Daar woedde de brand blijkbaar ook.’

Hulp van vrijwilligers bij bestrijden brand

Alle buren hielpen mee, zegt Mary. ’De vrouwen van de landbouwers - en andere buren: uiteindelijk waren er wel vijftien, zestien vrijwilligers! Iedereen is van elf uur ’s avonds tot drie uur ’s nachts bezig geweest. Uiteindelijk zei de brandweer: ’We zijn hier klaar’. Ik heb die landbouwers die de grond hadden omgeploegd een dikke knuffel gegeven.’

Daarna liep ze zelf het land nog op, naar boven. ’Verdwaasd en als een kip zonder kop liep ik rond. Er waren nog zo’n zes brandhaarden die nasmeulden, maar het werd wel steeds minder. Ik ben nog met zes liter water de heuvel opgelopen, om water op een brandhaard te gooien. Het siste nog onder de grond. Maar een buurman zegt dat dat altijd zo is – en dat het niet meer kan branden nu. De grond is helemaal omgewoeld. Toen er nog maar drie brandhaarden over waren – rond vijf uur – ben ik toch maar proberen te gaan slapen. Ik had de schrik nog in mijn lijf, ik werd van elk windje wakker.’

’Alles is zwartgeblakerd’

Vanochtend kon ze de schade opnemen. ’Het is totaal onwerkelijk: alles is zwartgeblakerd. Ik kan zien  dat het vuur mijn huis tot op zestig meter is genaderd. Alles zit onder de as: de tafel, het zwembad, de kussentjes… Ook de grond is bedolven onder de as. Mij wacht een grote schoonmaak. Verder heb ik geen schade. Maar ik ben wel aangeslagen, dat is ook logisch. Ik ben verschrikkelijk geschrokken. Dit is toch mijn huis - en de vlammen waren heel dichtbij. Ik ben met de schrik vrij gekomen, maar ben nu wel alert. En ik ben ontzettend dankbaar voor alle hulp: van mijn buren – en de brandweer. Ik heb ontzettend veel respect voor hen.’