Serie ‘Fallout’ houdt in tweede seizoen vast aan zijn unieke toon

Soldaten in grote mechanische robotpakken, gemuteerde kakkerlakken die hongeren naar mensenvlees, bunkers vol jarenvijftigkitsch en naïeve nazaten van steenrijke burgers. Fallout was als gamereeks zo raar dat zelfs maker Todd Howard zich afvroeg of het mainstreampubliek een tv-serie zou accepteren. Toch slaagde Amazons streamingdienst Prime Video er vorig jaar wonderlijk genoeg in. Zonder de luxe van een al filmisch ingestoken verhaal, zoals The Last of Us, of een legioen aan kinderfans, zoals Minecraft, greep de reeks de kijker en sleurde die het absurde in.

Met het eerste seizoen leverden seriemakers Graham Wagner en Geneva Robertson-Dworet een kunststukje af. Enerzijds slaagden ze erin om de ervaring van de games – enorme bizarre post-apocalyptische werelden die in de breedte te verkennen zijn, maar nauwelijks leunen op verhalende filmscènes – zo naar het scherm te vertalen dat elke fan zich in de reeks herkende; anderzijds wisten ze met een scherp, door personages gedreven verhaal dit universum behapbaar te maken voor de gewone kijker thuis.

De jonge Lucy (Ella Purnell) groeit op in een ondergrondse bunker, waar het leven goed is en de jaren vijftig nog altijd voortduren. Als plunderaars haar vader gevangennemen, wordt ze gedwongen om de bunker te verlaten. Buiten treft ze een nucleaire woestenij vol achterdocht en geweld. Onderweg ontmoet ze de jonge schildknaap Maximus (Aaron Moten), die hoort bij een religieuze orde die technologie aanbidt, en de cynische zombie The Ghoul (Walton Goggins), die meer afweet van hoe de wereld ten einde is gekomen dan hij wil toegeven.

Het eerste seizoen introduceerde deze wereld mondjesmaat, met her en der een verwijzing of bekende gamelocatie – maar bewees vooral dat de rare Fallout-cocktail van humor, horror, nostalgie en drama gewoon werkt, ook al zit je niet zelf achter de knoppen. Met seizoen twee begeven de makers zich op moeilijker terrein: New (Las) Vegas. In de eerste vier afleveringen van de zes die NRC te zien kreeg, worstelt de serie merkbaar om zowel de fans als de niet-gamende kijker gelukkig te houden.

Vegas

Waarom, daar hoef je niet lang naar te gissen. Fallout: New Vegas (2010) is de meest geliefde aller Fallout-games, een bijzonder samenkomen van de unieke blik van de originele makers en de meer mainstream actiegamestijl van nieuwe eigenaar Bethesda. Een spel dat aanzet tot diepgaande overpeinzingen over macht en moraliteit, over het in stand houden van het verleden versus het najagen van de toekomst, over de wijsheid en de onzin van onafhankelijkheid. In New Vegas vechten de bureaucratische democraten van de New California Republic (NCR) tegen het brute maar efficiënte Legioen van Caesar, terwijl de onsterfelijke miljardair Robert House probeert om ‘zijn’ Vegas te beschermen tegen verandering. Aan de speler uiteraard de keuze welke wereldvisie de toekomst heeft.

Fallout seizoen 2 wil duidelijk recht doen aan deze legendarische game, maar vuurt daarom heel veel op nietsvermoedende kijkers af. NCR, Legioen, Robert House, een enorme waaier aan bekende gamepersonages en politieke intriges – ze schieten in sneltreinvaart voorbij, terwijl de hoofdpersonen van de ene crisis in de andere trappen. Tegelijkertijd wordt het soms zo simpel gehouden dat de gamer zich afvraagt of zijn keuzes voor Vegas enige impact hadden. De serie speelt zich vijftien jaar later af, maar Vegas blijft een puinhoop.

Johnny Pemberton (Thaddeus) en Aaron Moten (Maximus).

Beeld Lorenzo Sisti / Amazon Prime

Gelukkig hervindt de serie halverwege zijn balans. Zodra het tempo wat achteruit wordt geschroefd en Lucy, Maximus en the Ghoul het verhaal weer mogen leiden, keert de scherpte terug. Ze zijn allen op zoek: Lucy speurt naar haar vader, the Ghoul naar zijn gezin, Maximus naar zijn ziel. Ze worden allemaal geconfronteerd met de hoofdvragen achter de game: welke ideologie heeft de mensheid nodig om zich staande te houden in tijden van crisis? Moet je je vasthouden aan het verleden, of is het tijd om de toekomst te omarmen? En hoe zorg je ervoor dat je je eigen waarden niet verliest te midden van zoveel chaos en geweld?

Leunen op humor

Dat betekent niet dat de absurdistische humor ver te zoeken is – Fallout is niet bang voor een kotsgrap of een hilarische realiteitscheck voor een al te zelfverzekerd personage. Soms leunt de serie te hard op deze humor, zeker in de eerste afleveringen. Ook dat trekt zich gaandeweg recht. Zo in alles dat voorafging aan de vernietiging van de menselijke beschaving. Daar blijft het bloedserieus.

The Ghoul – toen Cooper Howard – was ooit het gezicht van de geheimzinnige multinational Vault-Tec, getrouwd met een topvrouw bij de zaak. In het eerste seizoen leek hij de bezorgde buitenstaander, nu blijkt zijn rol net iets complexer te liggen. Justin Theroux speelt daarbij een fascinerende Robert House, een manipulatieve en kille zakenman die door iedereen lastig in te schatten is. Zijn scènes zijn een hoogtepunt.

Zo lijkt de serie uiteindelijk weer op de rails te komen, maar of die net zo slaagt als in het eerste seizoen zal afhangen van de laatste twee afleveringen, die NRC nog niet te zien kreeg. Aan ambitie in ieder geval geen gebrek. De serie houdt eigenwijs vast aan zijn unieke toon, aan zijn bijna onmogelijke wens om twee doelgroepen te bedienen. Stug voortploeterend blijft Fallout uiteindelijk net zo in je hoofd plakken als het deuntje uit New Vegas dat gamers nog altijd vervloeken: I’ve got spurs that jingle, jangle, jingle…