Solo-reis naar Thailand valt vies tegen: ’Mijn rug was helemaal naar de getver en slapen lukte ook niet echt’

In je eentje uit eten, wakker liggen op een slaapzaal tussen de stinkende backpackers… Deze lezeres gaat nóóit meer spiritueel doen in Thailand.

„Ik was 55, had net mijn eerste rugzak aangeschaft en voelde me klaar voor mijn solo-avontuur. Thailand, helemaal in m’n eentje. Geen man, geen kinderen, geen collega’s en vooral geen gedoe. Dit was míjn tijd. ’Een spirituele reis,’ vertelde ik bij het afscheid op kantoor. In werkelijkheid hoopte ik vooral op zon, zee, strand, verse mango’s en een beetje rust in m’n hoofd.

Apetrots

Bangkok verwelkomde me met 34 graden, het voelde als een klamme omhelzing. De airco in mijn hotelkamer werkte gelukkig en ik was al apetrots dat ik zonder huilen een kokosnoot had besteld. Maar bij het ontbijt zat ik ineens tussen een groepje van die jonge backpackers, met van die haarbanden en zinnen als ’de energie hier is zó puur’. Eén meisje vroeg oprecht of ik iemands moeder was. Ik lachte beleefd en mompelde iets met ’yolo’, waarop iedereen me direct negeerde. Ik had een kamer in dé backpackersstraat van de stad geboekt en die avond was het kabaal oorverdovend. De ene tent draaide nog hardere muziek dan de andere en ik voelde me totaal verloren en overprikkeld.

Grote fout

Toen ik na een paar dagen in het noordelijke Chiang Mai aankwam en in een hostel ging slapen, omdat ik van iedereen hoorde dat je zo mensen leert kennen, wist ik dat ik een fout had gemaakt. Ik sliep in een stapelbed boven een jongen uit Finland, die rook alsof hij dagelijks met knoflook douchte. Iedere ochtend waren mijn sandalen ergens anders en mijn shampoo verdween op mysterieuze wijze. De sfeer was… intens. Alles was ’een ervaring’, ’een reis naar binnen’ of ’zo helend’. Nou, niks helend. Mijn rug was helemaal naar de getver van dat rotmatras en slapen lukte ook niet echt, met al die types op mijn kamer.

Drama

Eten was ook een drama. Ik had me verheugd op de Thaise keuken, maar alleen uit eten gaan? Vreselijk. Steeds als ik ergens ging zitten, kwamen ze met twee menukaarten aanlopen. ’No, just me,’ zei ik dan met een glimlach, en meestal leidde dat tot een treurig knikje. Eén keer hoorde ik een serveerster zachtjes ’ai’ zeggen, terwijl ze het extra bord weer weghaalde. Ai, inderdaad. Ik probeerde nog een yogales, maar viel tijdens de eindmeditatie in slaap en snurkte zo luid dat iemand achteraf zei dat het klonk als een spirituele rochel van Boeddha zelf. Ik besloot dat maar als een compliment op te vatten.

Verandering

Vanaf toen veranderde mijn reisritme. De ochtenden wandelde ik een tempel in, ik at mango sticky rice als lunch, en ’s avonds… lag ik om acht uur in bed. Nieuwe kamer geboekt met een eigen bed, pyjama aan, sokken met flamingo’s en een boek. Soms Netflix. De hostelgenoten gingen dan nog naar ’full moon pre-pre-afterparties’. Ik ging gewoon vroeg onder de wol. Op mijn laatste avond zat ik op het balkon met een kopje thee, terwijl de sterren fonkelden boven de bergen. Een jongen met dreadlocks liep langs, keek op en zei dat ik er really chill uitzag. En weet je? Voor het eerst dacht ik toen: ja. Misschien bén ik dat ook wel. Maar de volgende keer boek ik gewoon een resort. Met ontbijtbuffet. En niemand die mijn shampoo leent zonder het te vragen.”

Deze rubriek is gebaseerd op waargebeurde verhalen.

Meer VROUW

Wil je niets van VROUW missen? Speciaal voor de trouwste lezeressen versturen we elke dag een mail met al onze dagelijkse hoogtepunten. Abonneer je hier. Verder kun je ons natuurlijk op de voet volgen op TikTok, Facebook en Instagram.