Veiligheid begint waar kwetsbaarheid durft te spreken

Het is de eerste sessie van de groepstherapie. Voor cliënten voelt het vaak als een sprong in het diepe. Voor mij als therapeut is het minder spannend, maar de uitkomst blijft onvoorspelbaar. Het vraagt openheid en kwetsbaarheid – van cliënten én van mij. Wanneer ik als therapeut open ben, ontstaat er verbinding. Veiligheid is hierin de basis.

Maar hoe voel je je veilig als je bent opgegroeid in een gezin vol onveiligheid, (seksueel) geweld of ander grensoverschrijdend gedrag? Of waar het de norm was de ‘vuile was’ niet buiten te hangen? Dat je sterk moest zijn en gewoon moest doorgaan? Die boodschappen hielpen je als kind om staande te blijven. Nu zorgen ze ervoor dat je alles alleen doet. Wat je voelt en denkt, krop je op. En dat gaat rotten, totdat je lichaam je vanzelf stopt. Precies op een moment dat je er niet op zit te wachten.

Gelukkig is er een weg naar herstel. Ik daag cliënten uit ander gedrag te kiezen. Van de gebaande paden af te wijken. Jezelf laten zien kan doodeng zijn. Maar om verbinding te ervaren, moet je tevoorschijn komen. Gezien durven worden. Als je dat aandurft, gaat er een wereld open.

In de tweede sessie blikken we terug. Een cliënt zegt: ‘Ik voelde me voor het eerst in mijn leven echt veilig.’ Tranen springen in mijn ogen. Wat een bijzonder moment.

Want daar zit je dan. In een kringetje. En ineens, voor even, is het veilig genoeg. 

Sarmin Cépèro, GZ-psycholoog 

http://www.werkenbijdehoop.org/