‘Ik vind het leuk als er problemen zijn, want dan kan ik ze oplossen’

„Als mensen over mijn leven horen, vinden ze dat soms wat extreem klinken. Ik werk 32 uur bij Arboned, ik sport iedere dag ’s ochtends in het zwembad en ’s middags in de sportschool, studeer toegepaste psychologie. En heb daarnaast mijn werk als spreker, schrijver en dichter. Jeetje, zeggen mensen dan, wanneer ga je ontspannen? Maar dit ís voor mij ontspannen. Ik hou van routines. Als ik gewoon mijn schemaatje kan afwerken – zwemmen, werken, sporten, eten, studeren, schrijven, slapen – voel ik me het lekkerst.

„Oorspronkelijk ben ik opgeleid als schoonheidsspecialiste. Zo kwam ik ooit in het UMC Utrecht terecht, waar ik een eigen schoonheidssalon had voor de patiënten van de oncologieafdeling. Of ik ging met mijn beauty-spulletjes naar de kinderen in het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Dan gingen we lekker samen tuttelen.

„Ik hou van mensen; dat is de basis. En ik vind het interessant om bezig te zijn met gezond leven. Dus dat ik nu werknemers begeleid die langdurig ziek zijn, voelt voor mij heel logisch.

„Ik ben sinds vorig jaar casemanager preventie en verzuim bij Arboned. Ik begeleid daar vooral middelgrote en kleine bedrijven: bakkers, bouwvakkers, meubelmakers – van alles zit er tussen. Als casemanager ben je een spin in het web. Ik heb contact met de bedrijfsarts, de juridische afdeling en het hr-gedeelte. Soms begeleid ik zelf iemand in zijn herstel. Ik hoefde niet lang ingewerkt te worden. Nee, hier liggen echt mijn skills. Ik vind het leuk als er problemen zijn, want dan kan ik ze oplossen.”

mona van den Berg

Lily van Dijken (46) woont in een koopappartement in Utrecht. Ze werkt 32 uur in de week als casemanager preventie en verzuim bij Arboned, een arbodienst voor het midden- en kleinbedrijf. Lily werd geboren in Leiden, woonde een tijdje bij haar opa en oma in Suriname en groeide vanaf haar vierde op in een pleeggezin in ’t Harde. Ze is ambassadeur van Pleegzorg Nederland en werkt daarnaast als spreker, dagvoorzitter, schrijver en dichter.

Lily van Dijken is alleenstaand en verdient één keer modaal.

Pleegmoeder voor alle pleegkinderen

„Ik ben ook altijd creatief geweest; dat is een andere basis in mijn leven. Ik schrijf gedichten en in 2018 mocht ik er een aantal tentoonstellen in het UMC. Een uitgever zei dat hij daar wel een verhaal in zag voor een boek; dat ging vooral over mijn verleden als pleegkind.

„Tot mijn derde, vierde jaar heb ik in Suriname gewoond. Eerst bij mijn opa en oma, maar toen mijn oma ziek werd, moest ik terug naar mijn biologische moeder in Nederland. Ik kende haar eigenlijk niet, en zij ons ook niet – mijn halfbroertje en ik. Dat ging helemaal niet goed. Ze heeft ons verwaarloosd en mishandeld. Uiteindelijk heeft ze ervoor gekozen ons uit huis te plaatsen. De week voordat we zouden gaan, is mijn halfbroertje overleden bij een ongeluk waar ik bij was. We zouden met z’n tweeën naar het pleeggezin gaan, maar ik kwam alleen.

„Ik werd geplaatst bij een gezin in ’t Harde, middenin de Biblebelt. Dat is een heel fijn pleeggezin geweest, met twee ouders, een broer en een zus die nog steeds heel belangrijk voor me zijn. Maar als je op de wereld komt en niet gewenst bent, blijft dat een trauma. Nog steeds is het een litteken dat af en toe opengaat. Door veel vallen en opstaan kan ik er wel beter mee omgaan.

Links: Lily met haar zus en broer; rechts: de te kleine duikbril die Lily kocht.

„In 2021 is uiteindelijk mijn boek verschenen. Dat heeft meer gedaan dan ik van tevoren had gedacht. Ik vertelde eigenlijk nooit dat ik een pleegkind was. Mensen dachten dat ik geadopteerd was en ik vond dat prima; hoefde ik er ook niet over te praten. Maar nu ik dat wel doe, ben ik verlost van een zware steen die ik altijd op mijn schouders droeg. Echt een bevrijding! Ik heb zelfs met mijn verhaal bij Eva Jinek gezeten. Dat was zó spannend, maar echt een groot hoogtepunt. Het bleek dat ik met mijn verhaal mensen kan inspireren. Daar hoef je niet eens pleegkind voor te zijn. Iedereen heeft zijn eigen verhaal, met zijn eigen pijn.

„Ik ben 46 en heb erover nagedacht om zelf pleegouder te worden. Het lijkt me mooi, maar ik zou het niet kunnen. Het zou te confronterend voor me zijn. Daarom pak ik mijn rol om erover te schrijven, te spreken en zichtbaar te zijn. Zo ben ik, op mijn eigen manier, een pleegmoeder voor alle pleegkinderen.”

Nomade

„In mijn dagelijks leven ben ik altijd op weg naar werk, klanten of sporten. Als een soort nomade. Eerder was ik ook veel bij mijn vriend, maar het is helaas net uitgegaan. We hadden bijna twee jaar een relatie. Het was voor mij best wennen iemand in mijn leven te hebben die ook aandacht nodig had, haha! Maar ik merkte tegelijkertijd dat hij wel rust bracht. Iemand die zegt: kom, we gaan even samen sporten, of samen wat eten buiten de deur. Dat is gewoon gezellig.

„Zelf neem ik die rust niet zo snel. Ik ben een doener. Televisie kijken op de bank vind ik zonde van mijn tijd. Dus als ik ’s ochtends even het nieuws wil kijken, doe ik dat terwijl ik rondjes draai met mijn fitness-hoelahoep: een verzwaarde hoepel waarmee je je buikspieren traint. En op vakanties neem ik altijd mijn springtouw mee – áls ik op vakantie ga. Ik heb deze zomer mijn vakantie laten schieten, omdat ik een deadline had voor een nieuw boek. Dat vind ik dan belangrijker.

„Stress heb ik niet vaak. Oké, soms. Dan loopt mijn hoofd over met drukte van werk of wat dan ook, dan moet ik mijn verhaal even kwijt. Daarvoor heb ik een coach. Dan neem ik een dag vrij en samen zetten we op een rijtje waar ik energie van krijg en waarvan niet. Dat werkt altijd verhelderend.

„Ah, wacht, misschien weet ik een momentje van ontspanning. Het gebeurt niet zo vaak, maar als ik vind dat ik genoeg gestudeerd heb, of genoeg geschreven, dan maak ik een bak zoute popcorn, zet mijn koptelefoon op en ga lekker nummers van vroeger luisteren. Dan ben ik een gelukkig mens! Dat zou ik misschien vaker kunnen doen.”