Achtentachtig kaartjes onder de ruitenwisser van een oude Toyota Corolla

Het visitekaartje, onder de ruitenwisser gestoken of in het zijraam aan de bestuurderskant, is niet te missen. Geplastificeerd en met opvallende kleuren en op de voorkant dikwijls een plaatje van een blinkende auto. De aanhef: „Geachte eigenaar” of „Beste heer/mevrouw”, gevolgd door „Mocht u verkoopplannen hebben voor uw voertuig…” en dan een 06-nummer.

De eerste keer dat hij zo’n visitekaartje op z’n auto aantrof, zegt Jorrit Verweij (58), nog éénmaal plaatsnemend achter het stuur van zijn geliefde Toyota Corolla, was dat wel even schrikken. „Je denkt: goh, is mijn auto al zó oud?”

Maar het went. En de tweede keer stopte hij het kaartje achteloos in de middenconsole tussen de voorstoelen. De derde keer ook. En de vierde. De vijfde. De zesde. De zevende. En het was heus niet de bedoeling om een hele collectie aan te leggen, „maar als je dan toch eenmaal een stapeltje begint op te bouwen…”

De Corolla, eigenlijk die van zijn vrouw, Verweij rijdt in een Volvo, staat geparkeerd voor zijn huis in een rustig straatje in Broek in Waterland. Het is een donkerblauwe uit 2005 met 169.834 kilometer op de teller. Verweij toont de features – „climate control, elektrische ramen” – en kijkt ondertussen wat ongedurig uit het raam. Elk moment kunnen de autohandelaren arriveren.

Achtentachtig kaartjes

Wonderlijk, beseft hij, dat ze uitgerekend hier, in dit achterafstraatje van zo’n polderdorp, omringd door weilanden tot aan de horizon, zijn Corolla wisten te vinden. Sommige kaartjes zaten onder de ruitenwisser op een parkeerplaats in Amsterdam-Zuidoost, waar zijn vrouw werkt, maar ook hier trof-ie ze geregeld aan. Stond de hele straat vol met geparkeerde auto’s en alleen op de zijne… „Oh, hé, kijk.” Jorrit Verweij trekt er zomaar nog eentje tevoorschijn, weggestopt in een gleuf bij de voorstoel. „Dat is dan nummer…”

Achtentachtig. Zoveel heeft hij er in tien jaar tijd verzameld. Verweij haalt de hele collectie visitekaartjes uit de middenconsole en bladert erdoorheen.

Het zijn er zó veel dat zijn nichtjes, laatst op visite, ermee hebben gekwartet. Want ja, er zitten ook dubbele tussen. Al zijn sommige kaartjes – complicerende factor – in de loop der jaren van lay-out veranderd. „Hier” – Verweij trekt er eentje tussenuit – „Autohandel Oranje.” De ene is met oranje letters op een groene kaart en later hebben ze er een oranje kaartje met witte letters van gemaakt. De meeste exemplaren ogen zakelijk, al is een enkele autohandelaar best creatief: „Kijk, deze auto is gefotoshopt op een strandje tussen de palmbomen!” En allemaal geplastificeerd – dus regenbestendig. 

De afzenders hebben namen als ‘Inkoper Berend’, ‘Younes’, ‘Henk’ of ‘Nassir’ en hun bedrijven heten ‘Autoinkoop 24h’, ‘Autohandel Bamboe’, ‘Export to Go’. Ze komen gezien hun KvK-gegevens uit het hele land en wat Verweij opvalt: ze zijn erg inschikkelijk. „Ook zonder apk!” staat op veel kaartjes. Defecten, schade, hoge kilometerstand? „Allemaal geen bezwaar!” De inkopers zijn ook ’s avonds en in het weekend bereikbaar, taxeren je auto, halen ’m op, betalen direct per bank of contant en geven je gelijk, easy peasy, een RDW-vrijwaringsbewijs mee – dat-ie is verkocht. Op eentje staat zelfs: „Bij verkoop gratis staatslot”.

Autobedrijf Marco Polo ging uiteindelijk met de Toyota aan de haal.

Voor de export

„O, daar zijn ze!” Verweij veert op als een grijze Nissan Almera stapvoets langsrijdt en na oogcontact iets verderop parkeert. Twee mannen stappen uit en Verweij herkent er eentje. „Die is hier eerder langs geweest.”

Afgelopen zondag, vijf dagen geleden, besloot Verweij uit zijn stapel eens wat nummers te appen. Hij begon met de bovenste en dat was Autobedrijf Marco Polo.

Hij stuurde een appje en kreeg binnen één minuut een berichtje terug. „Als hij climate control heeft…” Ja, dat heeft-ie! En toen noemde het autobedrijf meteen een bedrag. „Tussen de 2.000 en 2.500 euro.” Vervolgens appte een andere autohandel: „Heeft hij airco en elektrische ramen?” Die kwam gelijk met het voorstel: 1.500 euro. En toen appte ook nog een ander terug. Auto Said: „Wat wil je hebben?” Maar daarop moet Verweij nog steeds antwoord geven, want op dat moment belde al iemand van Marco Polo die zei: „Ik kom vanavond wel even kijken”. En na een kleine inspectie was de deal rond. „2.100 euro.”

„Hi! We komen voor die auto.” Verweij stapt uit de Corolla en schudt de twee mannen van autobedrijf Marco Polo de hand. De één vraagt meteen of-ie even achter het stuur van de Corolla mag plaatsnemen en de ander bladert verwonderd door de stapel visitekaartjes. „De meeste ken ik wel”, zegt de man, die graag anoniem blijft. Verweij: „Jullie zitten er volgens mij tweemaal in.”

„Deze gaat naar Afrika hè.” De handelaar knikt naar de auto. De overtocht zal per schip zijn. Maar waarheen precies, dat weet-ie niet. „Is op bestelling van de importeur.”

Na éénmaal starten – „hingggg…” – is zijn collega alweer uit de Corolla gestapt. Want voor de export, vertelt hij, maakt de staat van de auto weinig uit. Natuurlijk, hij moet weten of-ie het doet. „Je kunt geen vis in de zee verkopen.” En in Afrikaanse landen waar de economie sterk groeit, merkt hij, worden ze kieskeuriger: „Elektrische ramen”. En nu met de klimaatcrisis is ook airco een must. „Het wordt daar 50 graden hè!” Maar verder? „In Afrika kunnen ze alles veel goedkoper repareren. En je hebt geen apk.”

Het gaat erom, vertellen ze, dat het een Toyota is. Ja, of Nissan, Mitsubishi. Maar toch vooral Toyota. „Afrika is Toyota.” Omdat daarvan de onderdelen op het Afrikaanse continent goed verkrijgbaar en vervangbaar zijn. Bovendien moet zo’n auto niet te nieuw zijn. En zeker niet elektrisch of hybride. „Zo ver zijn ze nog niet.”

Laat Jorrit Verweijs Toyota Corolla uit 2005 nu precies aan al hun voorwaarden voldoen.  Zijn auto is volgens gegevens van de RDW één van de 8.639 Corolla’s met Nederlands kenteken (liefst 11 procent van hun soortgenoten) die met een exportindicatie hun leven zullen voortzetten in het buitenland.

Lloret de Mar

De familie Verweij zal de Corolla gaan missen, dat zeker. Dit was voor Jorrits zoon (23) en dochter (21) hun eerste auto. En het prettige aan zo’n oudje vond Verweij dat het geen ramp zou zijn geweest als zijn kinderen een keer tegen een paaltje reden. „Mijn zoon is er twee jaar geleden nog met zijn vrienden mee naar Lloret de Mar gereden. Die heeft er goeie herinneringen aan.” Bovendien was er eigenlijk nooit wat mee. Ja, hij heeft wel eens de remschijven moeten vervangen. „Nooit grote dingen.” Maar nu heeft zijn moeder van negentig „heel wijs” besloten om haar rijbewijs niet meer te verlengen, en konden ze haar zeven jaar oude Renault overnemen. Daarom is het tijd om nu toch afscheid van de Corolla te nemen.

„Je moet geluk hebben hè”, zeggen de mannen van Autobedrijf Marco Polo. Ze doorkruisen het hele land op zoek naar auto’s voor de export en als ze onderweg een geschikte auto zien, halen ze uit hun tasje een visitekaartje en steken dat onder de ruitenwisser. Op de gok, en soms neemt iemand als Verweij contact op. „Dat is voorbestemd. Als het jouw lot is, is het jouw lot.”

Maar ook de verkoper, weten ze, mag tevreden zijn. „Als er geen exportmensen waren zoals wij, dan moest hij naar de sloop.” Dan, tegen zijn collega: „Is alles al betaald?” Geknik. Verweij: „Ik ga de verzekering overzetten”. En hup, daar geeft-ie de autosleutels van zijn geliefde Corolla af. Met gerust hart. Hij weet: „Hij is in goeie handen.”