Brons voor Van Dijke is eerste medaille op WK judo. ‘Lekker dat je ’m pakt’

Twee vuisten gaan de lucht in als Sanne van Dijke (29) dinsdagavond van de mat loopt bij de wereldkampioenschappen judo: haar derde individuele podiumplek op een WK, opnieuw brons.

Drie WK-medailles, er zijn maar weinig Nederlanders die dat kunnen zeggen. En dat terwijl Van Dijke nog niet op volle kracht is. Vorig jaar werd ze met spoed geopereerd aan een zware hernia, wedstrijdritme deed ze na haar herstel nog amper op. Daar kwam nog een gemene val op haar sleutelbeen bovenop.

Dat was dan ook waar ze aan dacht, toen die vuisten de lucht in gingen. „Ik was gewoon echt blij”, zegt ze net na de medailleceremonie, met een forse bronzen plak om haar nek. „Topsport is ook een hele hoop twijfelen aan jezelf. Het beste uit jezelf halen, is het goed genoeg?”

Die twijfels heeft ze iedere dag, zegt ze, maar ze knaagden de laatste tijd nog wat meer. „Sinds mijn rug miste ik nog even die dikke medaille. Dan is de twijfel wat meer aanwezig en is het extra lekker dat je ’m pakt.”

Van Dijkes brons is ook voor het Nederlandse judo erg welkom. Het is de eerste podiumplek op het toernooi dat al vijf dagen op weg is. Opvallend was maandag de vroege uitschakeling van Joanne van Lieshout (-63 kilogram), die als regerend wereldkampioen naar Boedapest kwam. Een prolongatie van die titel zou wel érg uitzonderlijk zijn geweest. Van Lieshout is pas twintig en bovendien: geen Nederlandse werd ooit twee keer wereldkampioen. Maar dat ze haar tweede partij niet overleefde, was een deceptie. De teleurstelling droop na afloop van haar af.

‘Billenknijpen’

De andere vijf Nederlanders die de afgelopen dagen in actie kwamen in Boedapest, een groep met nog weinig ervaring op grote toernooien, kwamen niet bij de kwartfinales.

Voor Van Dijke begon het toernooi wat wiebelig. „Beetje roestig”, mompelt ze tegen haar coach als ze na haar zwaarbevochten eerste partij de mat afloopt. Ze zet in op het pakkingsgevecht, „niet echt mijn ding”. Twee minuten in de golden score, de extra tijd waarin elk puntje telt, komt ze maar nipt langs de vrij laag geplaatste Braziliaanse Luana Carvalho. Het was „billenknijpen”, zegt ze achteraf.

De kwartfinale tegen de Australische Aoife Coughlan zal Van Dijke waarschijnlijk nog meer bijblijven. Die partij heeft ze weggegeven, geeft ze toe. „Ik had eigenlijk moeten winnen, maar dan maak ik een foutje op de grond.” Het foutje blijkt fataal. Coughlan krijgt haar in de houdgreep.

Maar bij de herkansingspartij tegen de Franse regerend wereldkampioen Margaux Pinot vecht Van Dijke zich terug. Om vervolgens in het strijd om het brons, in de golden score, de Spaanse Ai Tsunoda Roustant op haar zij te krijgen.

Lichtpuntje

Van Dijkes brons is een lichtpuntje voor het Nederlandse judo, dat de laatste periode veel te verduren kreeg. Na teleurstellende Zomerspelen in Parijs werden alle vier de olympische coaches de laan uitgestuurd. De zoektocht naar nieuwe coaches valt tegen: de vacatures staan nog open. Ook gaat het topsportcentrum op Papendal op de schop.

Bovendien verloor de Nederlandse ploeg onlangs drie vaste waarden. Judoka’s Frank de Wit, Noël van ’t End en Michael Korrel zijn de komende maanden geschorst wegens administratieve overtredingen van het dopingreglement: ze hadden allen binnen één jaar drie keer zogeheten whereabouts-fouten. Naar de WK waren ze overigens überhaupt niet afgereisd: de judobond meldde ze al eerder af vanwege blessures.

De wereldkampioenschappen in Boedapest duren nog tot en met vrijdag. De komende dagen zal blijken wat judoka’s als Marit Kamps (+78 kilo), Simeon Catharina (-100 kilo), Jur Spijkers en Jelle Snippe (allebei +100 kilo) nog in huis hebben. Voor hun eigen erelijst, allereerst, maar wie weet ook voor de Nederlandse medaillespiegel.