Ergernissen aan huisdieren: ’Het contact met onze kennissen is inmiddels bekoeld’

Vakantie is er om te ontspannen, tenzij je je huisdier meeneemt. Hoeveel we ook van ze houden, ze maken er vaak een beestenboel van. Oók als ze thuis blijven. Een aantal lezeressen over hun toch niet zo ontspannen vakantie.

Knorrige konijnen

Aafje (44): „Ik had geen idee hoeveel werk je nog aan een paar konijntjes hebt. We pasten op die van mijn nichtjes, terwijl ze met hun ouders op vakantie in Spanje waren. Het logeerhok moest steeds worden schoongemaakt, anders ging het stinken, ze moesten geëntertaind worden en ze waren knorrig – ik werd echt gek van het tralie-knagen. Uiteindelijk hebben we hun veel grotere hok van thuis – er moest een boedelbak voor worden gehuurd – opgehaald. In hun eigen onderkomen ging het een stuk beter, maar ik weet niet of ik in huis nog eens drie weken rond een hok van het formaat eetkamertafel wil laveren.”

Zitstaking

Annechien (61): „Heerlijke vakantie in Zwitserland, we besloten een eind te gaan wandelen op de alpenweides. Het was niet al te inspannend, maar we hadden buiten onze hond Pien gerekend die gewend is aan wandelingen door een vlakke polder. Ze ging in zitstaking, zo’n beetje halverwege. Half uurtje gerust en toen wilden wij weer verder. Maar ze was er helemaal klaar mee. Dragen was geen succes, dus hebben we alle spullen uit de ene rugzak in de andere gedaan en Pien in een jasje gewikkeld in de andere, met haar koppie eruit. Ze vond het een enorm succes. En ik weet nu dat een levend, log wezen van 11 kilo een berg op en af zeulen niet mijn hobby is.”

Dodelijke blikken

Lily (46): „We hadden expres een camping met weinig faciliteiten in Duitsland geboekt. Midden in het bos, wandelen, rust – dat was het plan. Onze normaal gesproken zoete doodle Bobby had andere plannen: blaffen tegen elke eekhoorn die hij meende te zien, weglopen omdat hij een spoor te pakken had, dat werk. We hebben geen enkele keer rustig bij de tent kunnen zitten, er viel te veel te beleven voor Bobby. Wij kregen vooral dodelijke blikken van de andere kampeerders. We zijn wat eerder naar huis gegaan, zeg ik eerlijk.”

Profiteurs

Marijke (51): „Kennissen vonden het de normaalste zaak van de wereld dat wij altijd op hun golden retriever pasten als ze eens iets hadden. Maar toen ik ze ooit vroeg een weekje op onze hond te passen (de dieren kennen elkaar en spelen graag samen), kwam dat opeens niet uit. De keer daarop ook al niet.

Toen had ik door dat het mensen zijn die graag gebruik van je maken, maar nooit iets terug doen. Ik vond het zielig voor hun hond, want die moest toen naar een pension. Maar ik dacht ook: voor wat, hoort wat. Het contact is bekoeld nu ik niet meer standaard wil oppassen. Dat ’valt ze tegen’ van me. Kijk ook even naar je eigen gedrag, joh.”

Win-win-win

Robin (51): „Mijn nichtje zou een paar weken in huis komen: zij privacy met haar vriend, wij een vertrouwde poezenoppas en de katten konden in hun eigen omgeving blijven. Win-win-win! Op de tweede dag kwam een appje: of het normaal was dat ze zo weinig aten? Op dag vier waren ze naar de dierenarts geweest omdat de poezen zo lusteloos waren.

We hebben het nog een dagje aangekeken en zijn toen naar huis gereden. Ik stond nog niet in de gang of ze stonden al kopjes tegen mijn benen te geven en binnen vijf minuten waren ze brokjes naar binnen aan het schrokken. Het komt er dus op neer dat onze katten ons helemaal onder de duim hebben – we kunnen alleen dagtripjes maken, hooguit eens met een overnachting erbij.”

Pláátje

Esmée (31): „Je facetimet in Italië de mooiste zonsondergang ooit naar je moeder en precies dan gaat je hond in het beeld zitten spuitpoepen. Making memories, mensen.”

Dit artikel staat in de VROUW Glossy Zomerspecial. Vanaf vandaag te koop in de winkels! Wil je verder niets van VROUW missen? Speciaal voor de trouwste lezeressen versturen we elke dag een mail met al onze dagelijkse hoogtepunten. Abonneer je hier. Verder kun je ons natuurlijk op de voet volgen op TikTok, Facebook en Instagram