Iedereen is vriendelijker in het nieuwe seizoen van ‘The Bear’

Niets zo betrouwbaar als tijd. Seconden tikken weg. Wekkers gaan op het ingestelde tijdstip af. Een dag eindigt altijd – hoe zwaar die ook is. En op een gegeven moment is de tijd op. Voor ons allemaal.

Tijd loopt als een rode draad door het vierde seizoen van The Bear, de gelauwerde serie over chefkok Carmen ‘Carmy’ Berzatto (Jeremy Allen White) die de Italiaanse broodjeszaak van zijn overleden broer in Chicago overneemt en er een sterrenrestaurant van hoopt te maken. Al in de eerste aflevering plaatst familievriend en hoofdinvesteerder Uncle Jimmy (Oliver Platt), samen met zijn financiële man The Computer (Brian Koppelman), een digitale klok in de strakke, witte keuken van restaurant The Bear. 1440 uur lezen de grote rode cijfers. Er gaat te veel geld uit, en er komt te weinig binnen, zegt Uncle Jimmy. Twee maanden krijgen ze nog om het schip te keren, al acht The Computer de kans klein dat ze dit gaat lukken.

Ook zonder deze tikkende klok, begrijpt iedere medewerker van The Bear dat ze een tandje bij moeten zetten om niet roemloos en met een berg schuld ten onder te gaan. De kritische recensie van de Chicago Tribune waarmee het laatste seizoen eindigde, dreunt hard na – ‘Iemand nog iets leuks gelezen de laatste tijd?’, vraagt Uncle Jimmy tot ieders chagrijn.

Sommelier Gary (Corey Hendrix) moet nog leren welke rode wijnen ook bij vis passen. Souschef Tina (Liza Colón-Zayas) kan het moordende tempo in de keuken niet bijhouden. En gastheer Richie (Ebon Moss-Bachrach) lukt het maar niet om eenheid tussen de voorkant van het huis (het restaurant) en de achterkant (de keuken) te creëren. Maar het echte probleem van The Bear is uiteraard Carmy, wiens koppige vasthouden aan een menu met dagelijks wisselende gerechten uiteindelijk leidde tot het vernietigende oordeel ‘inconsistent’ van de invloedrijke krant.

Ayo Edebiri als Sydney en Liza Colon-Zayas als Tina. Beeld FC

Excuses

Of het deze kritische recensie is, of de wegtikkende seconden, in dit seizoen ziet Carmy vrij snel in dat hij fout zat. En dat verandert direct de toon van de hele serie. Want in plaats van de meedogenloze stress waar The Bear zo om bekend staat, overheerst dit keer een gevoel van bedachtzaamheid. Er wordt stukken minder geschreeuwd (niet minder gevloekt overigens) en zelfs de ‘yes chef’ klinkt plots vriendelijker. Nog vaker zelfs reageert het personeel van het restaurant op elkaar met het simpele woordje ‘heard’, om aan te geven dat ze elkaar hebben begrepen. En Carmy biedt vrijwel iedere aflevering wel aan iemand zijn excuses aan. Iets dat regelmatig mooie scènes oplevert.

Toch is dit seizoen niet zo sterk als het had kunnen zijn. Had moeten zijn misschien zelfs. Het gerucht gaat dat showrunner Christopher Storer het verhaal van The Bear altijd in drie aktes voor zich zag. Pas toen zender FX, dankbaar voor het succes van deze titel, vroeg om meer, werden het er meer. Dit kan verklaren waarom de serie in het vorige, derde seizoen flink vaart leek te minderen, stilstond haast. Iets dat niet zozeer een probleem was (ook al mopperde menig critici hierover); verandering – zeker als het op menselijk gedrag aankomt – gaat in het echt nooit snel zoals in een Hollywoodfilm. Soms staan we even stil.

Carmy in zijn keuken. Beeld FX

Behoefte aan chaos

Maar helaas wreekt het feit dat het verhaal duidelijk is opgerekt om er meer afleveringen uit te halen, zich dit seizoen alsnog. Zo zijn er lijntjes die ondertussen echt te lang voortduren, met Sydneys (Ayo Edebiri) ongeopende partnerschapovereenkomst als frustrerend hoogtepunt. En zijn te veel afleveringen waarin te weinig gebeurt. Nu is het nooit echt vervelend om tijd door te brengen met deze prachtige personages, maar wanneer de tweede helft van het seizoen is aangebroken, ontstaat er toch behoefte aan wat chaos en stress. Aan een klassieke avond in de keuken van The Bear wellicht, of anders bij de familie Berazzato thuis. Maar het is alsof al die afleveringen in het vorige seizoen al zijn opgebruikt.

Daarnaast gaan de makers dit keer ook ongegeneerd voor het sentiment, wellicht ook omdat de kans aanwezig is dat dit het laatste seizoen is van de serie (al wordt er inmiddels druk gespeculeerd over een mogelijk vervolg). Er zijn veel openhartige gesprekken en mooie, afsluitende momentjes. En meerdere bekende gastacteurs die eerder in de smaak vielen, keren even terug – vaak met een niet helemaal geloofwaardige reden. Dit betekent overigens niet dat het allemaal niet het gewenste effect heeft. Als The Bear op z’n best is, raakt het diep en blijf je emotioneel als een uitgewrongen vaatdoekje op de bank achter.

Ook de laatste aflevering levert zo’n emotionele mokerslag. En mochten die 32 minuten uiteindelijk de laatste van de serie blijken te zijn, dan eindigt het verhaal niet met een mooi strikje eromheen, maar met een intense aflevering waarvan je je kunt voorstellen dat deze al precies zo op papier stond voordat de rest van de serie zelfs was geschreven. Een einde dat flink pijn doet, en tegelijkertijd alle wonden heelt. Extra jammer daarom dat het net iets te lang duurde om er te komen.