’Ik rij nu al vier jaar zonder rijbewijs rond: mijn man is er faliekant op tegen’

Deze keer biecht een vrouw op dat ze de weg opgaat met haar auto, maar helemaal geen geldig papiertje heeft.

„Misschien komt het omdat ik pas op mijn 38e met rijlessen ben begonnen. Ik heb wel meer dan honderdvijftig rijlessen gehad. Die gingen goed, maar de examens waren dramatisch. Eenmaal met een aanrijding en eenmaal heb ik de spiegel van een geparkeerde auto eraf gereden.

Toch kan ik het wel. De fouten die ik maakte tijdens mijn vier rijexamens kwamen puur door de zenuwen. Ik zat zo verstijfd in die auto dat ik nergens alert op kon reageren. Een autorijschool gespecialiseerd in rijangst hielp ook niet. Bij het faalangstexamen durfde ik op de snelweg nog geen 80 te rijden! En toen dacht ik: nu is het genoeg, ik weet dat ik het kan, ik ga gewoon de weg op.

Geen ongelukken

Ik rij nu al vier jaar zonder rijbewijs rond en heb nog nooit een ongeluk veroorzaakt. Ik kijk natuurlijk wel goed uit. Voor lange afstanden pak ik de trein. Maar voor boodschappen doen, de kinderen naar school brengen of op de koffie gaan bij vriendinnen, pak ik gewoon de auto. Ik heb wel regels voor mezelf gemaakt. Nooit met drank op achter het stuur. Nooit te hard rijden. Nooit door rood rijden. Nooit fouten maken.

Als er geen reden is om me aan te houden, is er ook geen reden om naar mijn rijbewijs te vragen. En als ik de politie uit het dorp tegenkom, steek ik vriendelijk mijn hand op en zij ook. Ze kennen mij, ze kennen mijn man en ze weten wat we doen. Een vrouw van in de veertig met leuk werk en een Range Rover houden ze niet snel aan. En als ik zin heb om eens een keer een wijntje te drinken, neem ik steevast een taxi. Of ik rij met iemand mee.

Stressvol

Toch geeft deze situatie me stress. Mijn man is er faliekant op tegen dat ik dit doe. ’Als je een ongeluk veroorzaakt, ben ik de sjaak,’ zegt hij steeds. ’Dan kunnen we ons huis verkopen en ons hele leven aan een slachtoffer blijven betalen. Want je bent niet verzekerd.’ Na zo’n gesprek zit ik natuurlijk weer twee dagen gespannen in de auto, voorbereid op kleine kinderen die ineens de weg op komen rennen of auto’s die ineens van links toch voorrang nemen.

Tweemaal kroop ik door het oog van de naald. Ik had ergens geparkeerd waar dat niet mocht. Toen ik terugkwam, was de auto weg. Een politiewagen reed net langs en stopte. ’U zoekt zeker naar die Range Rover,’ vroeg een van hen vriendelijk. ’Die is weggesleept. U moet een boete betalen, dan krijgt u hem terug.’ Misselijk en met klamme handen heb ik mijn man gebeld en ben met hem naar het politiebureau gegaan. Daar heeft hij het afgehandeld en de auto naar huis gereden.

En kort geleden reed ik in een fuik. ’Mag ik uw rijbewijs zien?’ vroeg de agent. Had ik natuurlijk niet. Ik zei dat ik alleen even snel mijn dochter naar school had gebracht. Mijn hart klopte in mijn keel. ’Vooruit,’ zei de agent. ’Maar de volgende keer meenemen, hoor. Het is dat ik weet wie u bent, maar van een ander krijgt u een boete.’

Ik heb besloten dat dat rijbewijs toch gehaald moet worden. Want ik weet ook wel dat ik een soort van Russisch roulette speel: een keer ben ik aan de beurt. En zover moet het niet komen.”

Deze rubriek is gebaseerd op waargebeurde verhalen, namen zijn gefingeerd.

Meer VROUW

Dit artikel staat in het nieuwe VROUW Magazine (elke zaterdag bij De Telegraaf). Als premiumlid kun je het ook (soms al eerder) online lezen. Wil je niets van VROUW missen? Speciaal voor de trouwste lezeressen versturen we elke dag een mail met al onze dagelijkse hoogtepunten. Abonneer je hier. Verder kun je ons natuurlijk op de voet volgen op TikTok, Facebook en Instagram.