’Ik schreeuw tegen mijn kinderen, maar achter elke schreeuw zit spijt’

In onze rubriek ’Opgebiecht’ doet iedere week een andere lezeres iets persoonlijks uit de doeken. Deze keer biecht een lezeres op dat ze probeert haar kinderen verantwoord op te voeden, maar zelf nogal een kort lontje heeft.

Er wordt weleens gezegd dat het ’perfecte’ gezin of de ’perfecte’ moeder niet bestaat. En hiervan ben ik het levende bewijs. Inmiddels heb ik twee kinderen, twee jongens, een van vijf en een van zeven. Tijdens beide zwangerschappen heb ik meerdere boeken gelezen over het opvoeden van kinderen. Over wat wel en niet pedagogisch verantwoord is. Maar zodra mijn kinderen hun speelgoed door het huis laten slingeren of hun drinken morsen over de tafel, verdwijnt mijn geduld sneller dan ik kan zeggen: ’Raap dat op!’ Alle adviezen over opvoeden vergeet ik dan en, eerlijk gezegd, schreeuw ik soms tegen die twee banjers alsof ik een drillsergeant ben in het tv-programma Kamp van Koningsbrugge.

Verschrikt

Ik ben daar dan achteraf niet trots op. Zeker niet als ik die verschrikte koppies met die trillipjes zie. Ik ben niet altijd zo geweest. Ik denk dat ik gewoon een beetje tegen mijn grens aan zit. De boosheid die ik voel, gaat ook eigenlijk niet over de troep die mijn kinderen maken, maar vooral over de frustratie richting mijn ex-man. Over hoe hij vijftien jaar huwelijk heeft weggegooid en mij heeft ingeruild voor een jonger exemplaar. Door hem sta ik nu grotendeels alleen voor de dagelijkse opvoeding. Hij komt ze af en toe halen en verwent ze dan stierlijk. Als hij ze dan weer aflevert, lopen ze te stuiteren van de suiker en zijn ze compleet onhandelbaar.

Opgekropte woede en frustratie

Mijn opgekropte woede en frustratie daarover komt soms onbedoeld bij mijn kinderen terecht. Maar ja, voor hen is het ook niet leuk dat zij hun vader niet meer elke dag kunnen zien. Ze hebben ook niet om deze situatie gevraagd. Dus achter elke schreeuw zit spijt, want ik hou onwijs veel van ze. En als ze er niet zijn, mis ik ze enorm. Elke keer vraag ik me weer af: waarom doe ik toch zo?

Ooit was ik een zachte, geduldige moeder, maar de scheiding heeft mij veranderd. Het heeft me harder gemaakt. Ook in de manier waarop ik reageer. En dat maakt me verdrietig, want ik wil niet de moeder zijn die haar eigen problemen op de schouders van haar kinderen legt.

Schone schijn

Naar mijn omgeving hou ik de schone schijn op. Op het schoolplein lach ik vriendelijk en praat ik met andere ouders over huiswerk of speelafspraken. Niemand weet dat ik een uur geleden nog stond te gillen, omdat mijn kinderen hun schoenen niet konden vinden. Ook bij familieverjaardagen laat ik niet merken hoe ongelukkig en boos ik me soms voel. Ik vertel trots over de schoolprestaties van mijn jongens en hoe goed het op mijn werk gaat. Misschien zou ik dat wel moeten doen, want ik ben vast niet de enige moeder die zich anders voordoet dan ze zich voelt. Maar het is niet alleen maar kommer en kwel thuis, hoor.

We hebben ook echt wel plezier met zijn drietjes. We dansen soms in de woonkamer, bakken koekjes of bouwen een fort van de bankkussens. En elke avond lees ik voor en geef ik ze een dikke knuffel voor het slapen. Mijn liefde voor hen is zoveel groter dan mijn boosheid. Ik hoop maar dat ze dat beseffen en voelen.”

Meer VROUW

Dit artikel staat in het nieuwe VROUW Magazine (elke zaterdag bij De Telegraaf). Als premiumlid kun je het ook (soms al eerder) online lezen. Wil je niets van VROUW missen? Speciaal voor de trouwste lezeressen versturen we elke dag een mail met al onze dagelijkse hoogtepunten. Abonneer je hier. Verder kun je ons natuurlijk op de voet volgen op TikTok, Facebook en Instagram.

Bron: Vrouw