In 2119 reconstrueert een man onze tijd uit flarden - zoals wij doen met ons eigen verleden

Recensie

Er zit een diep weemoedig besef onder de nieuwe, meesterlijke roman van Ian McEwan: dat het verleden een ver land is waar we nooit helemaal bij kunnen. Wat weten we nou eigenlijk, over onszelf, de ander, de wereld? Verzinnen we maar wat? Is het verbeelde sterker dan het feitelijke?

In een album met kinderfoto’s uit mijn jongste jaren vind ik een opa van vaderszijde terug, die overleed toen ik vijf jaar was. Ik herinner me vrijwel niets meer van hem, helaas. Soms, als ik een tijdje naar hem staar op een foto - aan het werk als mandenmaker - méén ik me hem wel te herinneren. Een flard, iets vaags, dat we samen met lego speelden.