In ‘Peacemaker’ is superhelden-regisseur James Gunn volledig ontketend

DC Comics, al een eeuw lang de grote rivaal van Marvel op de Amerikaanse stripboekenmarkt, heeft het jarenlang moeilijk gehad. Na hit Iron Man (2008) claimde Marvel de wereld van de stripboekverfilming volkomen, met gladde Disneyverhalen en eindeloze oneliners. DC probeerde tegengas te geven met de visie van filmregisseur Zack Snyder: superhelden als verre goden, doordrenkt met Jezussymboliek. Alleen zat het publiek daar niet op te wachten.

Strip-antiheld Peacemaker (John Cena) leek tussen al die plechtige, goddelijke lichamen een vreemde eend. Een vlezige man met een gezicht als een baksteen, die regelmatig wordt aangetroffen in strakke witte boxershort; zijn hulpje is een onbeheersbare adelaar, en hijzelf, een tere ziel vol littekens in een lijf dat alleen maar geweld begrijpt. Fascinerend, maar Peacemaker zag je niet zomaar bij de koffiemachine een gesprek aanknopen met de stalen, grommende Batman of statige en bovenmenselijke Superman van Snyder. Nee, in de eigenzinnige serie Peacemaker wordt hij juist gedwongen een excentriek team van spionnen bij te staan in hun jacht op kwaadaardige aliens, terwijl hij worstelt met de psychologische martelingen van zijn xenofobe vader.

De serie, te zien op HBO Max, voelde in 2022 vooral als een zoethoudertje voor filmmaker James Gunn. De Guardians of the Galaxy-maker was door Marvel tijdelijk op straat gezet, en voor DC mocht hij tussen Snyders godenfilms in het bizarre, komische The Suicide Squad (2021) maken. Het bleek een klik. Gunn kreeg de sleutels van het hele stripboekenrijk van DC Comics.

Officieel zien we dit jaar met Superman (2025) de eerste lijnen van het tijdperk Gunn uitgetekend – geen goddelijke helden meer, maar een superheldenuniversum dat veel weg heeft van de meer geaarde DC-strips van de jaren tachtig. Schrijvers Keith Giffen en J.M. DeMatteis vormden toen in Justice League International het ‘hoofdteam’ met Batman en Superman om tot een bijeengeraapt zooitje zeer menselijke buitenstaanders. Weg ging het bombast van de grote actieverhaallijnen – nu werd er gegrapt, gegrold en gehuild. Zo is Gunns Superman na het Snyder-bombast ook menselijk, nerdy en een beetje raar, en de eerste voorproefjes voor aankomende films als Supergirl en series als Lanterns beloven meer van hetzelfde.

Liefde nodig

Maar film is nog gebonden aan een zweem van degelijkheid – het moet wel leuk blijven voor het gezin. Wil je weten wat er echt onder Gunns motorkap schuilt, kijk dan naar Peacemaker, zijn oorspronkelijke jongetje-in-een-mannenlichaam voor DC. Met seizoen twee beklemtoont Gunn waar het bij hem echt om draait: moeilijke mensen die liefde nodig hebben, maar die continu door een harde wereld in de wielen gereden worden.

Voor wie het eerste seizoen gemist heeft: Peacemaker volgt direct op de film The Suicide Squad, waarin – spoilers – Chris Smith, alias Peacemaker, in opdracht van de Amerikaanse overheid de Amerikaanse geheim agent Rick Flag omlegt. Tevergeefs, want de informatie die de agent publiek wilde maken lekt toch uit. Smith keert in de serie terug naar zijn woonwagen, uitgerangeerd en zonder enig doel. Uiteindelijk verslaat hij een stel kwaadaardige aliens met de hulp van een eclectisch groepje spionnen – onder wie Leota Adebayo (Danielle Brooks), de dochter van Amanda Waller, de vrouw die hem het bevel gaf Flag te doden.

Met seizoen twee ankert de serie zich – begrijpelijk – nu met veel meer zelfvertrouwen dan voorheen in de filmwereld van DC. De gebeurtenissen van Superman liggen achter ons, de geheime diensten zijn zenuwachtig geworden. En: wederom is er informatie bekend gemaakt die Waller liever niet openbaar had zien worden. Adebayo en sterke vrouw Emilia Harcourt (Jennifer Holland) worden ontslagen, asociale nerd-spion John Economos (Steve Agee) wordt door iedereen op het werk in de gaten gehouden. Zelf blijft Smith verslagen thuis achter. Ze zijn allemaal zoekende; ze zitten allemaal vast. Tot Smith in de geheime kamer van zijn pas overleden vader een bijzondere deur vindt. Daarachter schuilt een universum waarin hij als superheld wordt aanbeden. Wegrennen is voor de getroebleerde Smith wel heel aanlokkelijk – zeker wanneer de vader van de gesneuvelde Flag hem op het spoor komt.

Kwetsbaarheid

Peacemaker is boven alles een serie die niet bang is zijn hoofdpersoon diep in de ogen te kijken. De boomlange en sterk gespierde John Cena geeft Peacemaker een soms aandoenlijke, dan weer afschrikwekkende kwetsbaarheid. Zijn ogen slaan dood als hij weer eens de een na de ander doodschiet; dan zakt zijn onderlip omlaag en gaan diezelfde ogen hangen, en zie je ineens existentiële eenzaamheid en hunkering naar gezelschap.

In deze serie is Gunn volledig ontketend. Hij doet geen enkele poging de vunzigheid van zijn werk te schrobben. Eagly de adelaar houdt bloederig huis, er zijn bizarre ayahuasca-trips, dan is er weer een scène die begint met een orgie maar druilerig vervormt tot iets veel triesters. Ook politiek neemt Gunn geen blad voor de mond: Smiths vader was in het eerste seizoen echt racistisch, homofoob en xenofoob. In seizoen twee zijn personages stereotype tegenpolen, de camera draait niet weg van psychologisch misbruik of martelingen.

Toch wordt het juist door de humor nooit te zwaar. In de intro danst de cast van Peacemaker ook in dit seizoen koddig door een soort musicalroutine. Ditmaal op de maat van het flamboyante rocknummer Oh Lord van Foxy Shazam. Dit zijn allemaal lelijke, gebroken mensen, ja, toch zit er schoonheid in als je lang genoeg graaft. Maar, zegt Gunn: die zie je pas als je ze eerst eerlijk durft te zien voor wie ze zijn.