Juist de vreemde taal, die haar nooit helemaal eigen zal worden, helpt Hanneke Ouwerkerk verder

Het helpt mij om nieuwsgierig te blijven naar de tekst, waar ik soms al jaren achtereen over heb gepreekt. Juist door die vreemde taal, die mij nooit helemaal eigen zal worden. De schoonheid van het Hebreeuws, de complexiteit, de rijkdom van de woorden. Het verhalende van het Grieks, de vertrouwde of juist vreemde klanken. Soms lijkt het bijna een zelf opgeworpen drempel. Omdat het mij dwingt om niet te snel te interpreteren, te duiden, uit te leggen. Maar eerst te lezen. 

Iets vergelijkbaars ervaar ik in poëzie. Lang niet altijd begrijp ik wat er geschreven staat. Weet ik werkelijk niet waarom die metafoor, dat terugkerende woord. Alsof het een andere taal is. Een eigen taalveld met voor mij onbekende grammaticale regels. En toch gebeurt..