Ook Bambi moet eraan geloven: horrorhert in uitzinnig bloedbad

Bambi: The reckoning - Eric le Duc

Tandenknarsend zien de bazen van de Walt Disney-studio’s hoe de rechten van hun beroemdste sprookjesfiguren en kinderhelden één voor één verlopen. Het is koren op de molen van griezelproducent Rhys Frake-Waterfield die al jaren handenwrijvend klaarstaat om alle vrijgekomen tekenfilmiconen een horrorbehandeling te geven. Na Winnie the Pooh: Blood and honey en Peter Pan’s Neverland nightmare poogt hij ons nu schrik aan te jagen met Bambi: The reckoning.

Een geanimeerde openingsscène toont hoe het magische Honderd Bunderbos afsterft door giflozingen en drugsafval. De bodemverontreiniging resulteert in Bambi, een gemuteerd monsterhert met stekels op zijn rug, een doodse blik in de ogen en vlijmscherpe tanden. De nachtmerrie op vier hoeven wil maar één ding: wraak op de mensen die zijn woud en gezin hebben verwoest. Als in zijn bos een oma haar familie in haar buitenhuisje ontvangt, is een slachtpartij gegarandeerd.

Ook deze nieuwe toevoeging aan de horrorfranchise die is omgedoopt tot ’Poohniverse’ is weer een doldwaze griezelkomedie geworden. Want wat volgt, is een uitzinnig bloedbad waarbij het hert zijn slachtoffers vertrapt, doodbijt of aan zijn gewei spietst. Tussendoor is het grinniken om een reeks bizarre ’freak accidents’. Denk: jachtgeweren, trekhaken en wildklemmen.

En wat is Bambi zonder Stampertje? Daarom zien we hoe diep in het bos een verdwaald familielid de keel wordt afgebeten door een groep gemuteerde konijntjes. Zo is het Waterfield en regisseur Dan Allen opnieuw gelukt om een van onze dierbaarste jeugdherinneringen op meedogenloze wijze aan stukken te trappen. Op naar Pinocchio unstrung (februari 2026) waarin de pop van houtsnijder Geppetto een bloeddorstige moordenaar blijkt te zijn die strijdt tegen al het kwaad.

The ritual - Robbert Blokland

De ouders van de Amerikaanse twintiger Emma Schmidt meldden zich in 1928 bij de katholieke kerk omdat hun dochter bezeten zou zijn door de duivel. Zij smeekten om hulp. Vervolgens voerde de ervaren oude priester Theophilus Riesinger (Al Pacino) gedurende 23 dagen exorcisme uit op het meisje. Zij vloekte en schold in diverse talen, kotste allerlei kleuren en verminkte twee arme nonnetjes die biddend aan haar bed stonden.

Deze sessies in Iowa staan te boek als de best gedocumenteerde exorcisme die ooit is uitgevoerd. De jonge pater Joseph Steiger (Dan Stevens, eerder te zien als Beest in de live action-versie van Beauty and the beast) beschreef gedetailleerd alle handelingen die zijn collega verrichtte. Dit verslag en alle lezingen die de mannen hier later over gaven gebruikte Hollywood als blauwdruk voor talloze iconische exorcismefilms.

Helaas past The ritual niet in dit rijtje. De claim ’gebaseerd op een waargebeurd verhaal’ garandeert nooit een goede film, en zeker in dit geval niet, ondanks de aanwezigheid van acteerzwaargewicht Pacino (inmiddels 85). The ritual heeft weinig toe te voegen aan het exorcisme-genre, dat inmiddels aan alle kanten is uitgebeend en geparodieerd. Af en toe lijkt de film bijna een documentaire, zo chronologisch en plichtsgetrouw als alle stapjes in het proces worden opgediend.

Als horrorfilm werkt The ritual niet, want het wordt nergens spannend, indringend of eng. Alle clichés passeren de revue: bedden dampen, muren schudden, rozenkransen worden vastgegrepen. Maar wat moet de kijker daarmee? Er zijn twee uitkomsten: Emma geneest of ze doet dat niet. Maar we weten te weinig van de al dan niet bezeten vrouw om over deze vraag ook maar enig moment op het puntje van de stoel te belanden.