Timmermans als premier?

Frans Timmermans premier van Nederland? Ik hoor de redactie van De Telegraaf nu al kokhalzen. Ze durven het daar niet hardop te zeggen, maar ze denken het wel: dan nog liever Geert Wilders, veel liever zelfs. Of zoals Johan Derksen, dat andere rechtse mediaboegbeeld van Nederland, aan het einde van zijn aan Wilders gewijde Vandaag Inside tot tweemaal toe glunderend constateerde: „Nederland heeft hem nodig.”

Derksen vergat dat Nederland hem al eerder nodig vond – en de gevolgen daarvan, de politieke chaos, nog elke dag moet betreuren. Op dezelfde manier waarop ze nu in het Verenigd Koninkrijk het miljardenverlies door de Brexit moeten betreuren, waar Wilders (‘Nexit’) destijds ook al zo’n voorstander van was. Geef de populisten een vinger en ze hakken je hele arm af.

Goddank draaien de komende verkiezingen niet meer om Wilders. Die zal ongetwijfeld met duidelijke voorsprong winnen, maar geen politieke partij van enig belang wil ooit nog met hem samenwerken. Weglopers zijn uiteindelijk doodlopers. Zelfs Dilan Yesilgöz, de falende leider van de VVD, ziet dat nu wel in, maar voor haar is het te laat, ze is zelf een politieke doodloper geworden.

De verkiezingen gaan vooral over de vraag: wie wordt de tweede partij van Nederland? GroenLinks/PvdA of CDA – of misschien zelfs D66? Die tweede partij zal vermoedelijk de premier leveren. Dat wordt dus Timmermans, Bontenbal of Jetten. Van die drie is Timmermans veruit de minst populaire. Sterker nog, hij wordt door een deel van de media en het publiek ronduit veracht, zozeer zelfs dat vrijwel elk interview met hem begint met de vraag: „Hoe verklaart u dat, meneer Timmermans?”

Uiteraard is dat juist voor meneer Timmermans een onbeantwoordbare vraag, daarom zal ik hier een poging doen. Qua ervaring en expertise steekt Timmermans met kop en schouders boven het maaiveld van de Nederlandse politiek uit. Bij hem vergeleken zijn Bontenbal en Jetten jongetjes die in hun korte parlementaire broek net komen kijken. Ook in zijn eigen partij heeft Timmermans weinig concurrentie te duchten. Tweede man Jesse Klaver mocht in deze campagne één keer zijn mond open doen – en deed dat meteen pijnlijk slecht door Mona Keijzer met een ingestudeerde belediging (‘palingpopulisme’) te bestoken.

Timmermans scheldt zelden, hij argumenteert liever. En dat doet hij zo welbespraakt en intelligent dat hij iedereen de baas is. Bij het overigens voortreffelijke tv-programma Nieuwsuur zullen ze begrijpen wat ik bedoel. Ze leggen daar nu dagelijks een partijleider op hun pijnbank – en niemand die er zonder kleerscheuren vanaf komt. Niemand, behalve Frans Timmermans. Hij bracht de gehaaide interviewer en de economische duider van hun sluwe stuk en ging glimlachend heen.

Dit land moet op zoek naar een kundige premier, niet naar de leukste jongen van de klas, schreef Diederik Samsom in de Volkskrant in een pleidooi voor Timmermans. Inderdaad, de makke van Timmermans is dat hij de uitstraling heeft van het slimste jongetje van de klas – en dat zijn nooit de populairste jongetjes. Frans heeft de beste cijfers, maar de pestkoppen van het schoolplein, zoals Donald, Boris, Vladimir, Benjamin en Geert, weten beter wie en wat er te koop is in de wereld.