Tina Nijkamp: Even tot hier vond zich met Marco Borsato helemaal terug, en precies op het randje

Na twee seizoenen waarin het programma van Niels van der Laan en Jeroen Woe steeds meer op een boos politiek pamflet begon te lijken, stond het Even tot hier-duo er zaterdagavond weer als vanouds: slim, snel, muzikaal en maatschappelijk relevant, zonder te preken.

Met 1,8 miljoen kijkers trapten ze hun nieuwe seizoen af met de één na beste start ooit. Alleen 2023 deed het beter met 2 miljoen. En dat is meer dan een cijfer; het is een signaal.
Wat vooral opviel, was de balans. Het politieke bleef aanwezig, maar de toon was minder boos. Luchtiger, met zelfspot. De structuur werkte gek genoeg ook beter: eerst het lied met de artiest, daarna pas het complexe onderwerp in één minuut. Ook was er het een en ander geschrapt.  De Laatste Post-it bijvoorbeeld. Een goede zet, dat kenden we nu wel. Het benefietonderwerp zat er nog wel in, maar gelukkig anders verpakt en niet de halve uitzending.

Vondsten komen meer uit de inhoud

Slim vond ik ook dat de sleetse „hé, hé, dat is toch dat liedje”-zin van Miguel Wiels niet terug was. Ook de hints van vorig seizoen waardoor Miguel het liedje kon raden, zijn verdwenen. Er zijn dus elementen weg, maar het programma voelt niet leger. De vondsten komen weer meer uit de inhoud, niet uit het trucje.
Rode draad van de aflevering was Marco Borsato. Vooral het ’bloteborstenelement’ uit de rechtszaak kwam constant terug. Een thema dat zo op het randje zit dat het elk moment had kunnen ontsporen. Maar dat gebeurde niet. Sterker nog: de aflevering legde feilloos ’bloot’ hoe Nederland het hele proces heeft gevolgd, tussen sensatiezucht, verbazing en ongeloof in. Precies dat ongemak.

Daarnaast leek het taalplezier terug. De manier waarop ze Rob Jettens opgewekte campagnestijl omdoopten tot „Robtimisme” is precies de creativiteit die Even tot hier ooit groot maakte. Het programma straalde weer energie uit, minstens zoveel als Jetten zelf tijdens de campagne.
Even tot hier voelt weer als televisie van nu: geëngageerd maar niet belerend, humoristisch maar niet kinderachtig. En misschien het belangrijkste: het lijkt alsof Niels en Jeroen er zelf veel meer lol in hebben.
De metaalmoeheid waar ik vorig seizoen over schreef, is niet doorgeslagen. Integendeel: het balkon is weer stevig vastgelast.