Wilders vs. Timmermans

Twee Limburgers die weer de hoofdrolspelers in de Algemene Politieke Beschouwingen waren: de agressieve rondborstigheid van de Noord-Limburger Geert Wilders contra de professorale bedachtzaamheid van de Zuid-Limburger Frans Timmermans.

Ze zijn ooit als jonge politici amicaal met elkaar omgegaan, maar daar is niets meer van te merken. Timmermans heeft weleens over dat verleden verteld, Wilders nooit. Reden om te vermoeden dat Wilders een grotere persoonlijke afkeer heeft gekregen van Timmermans dan andersom.

Die voorgeschiedenis maakt hun confrontaties in het parlement des te interessanter. Ook deze week schold Wilders zijn provinciegenoot weer de huid vol, hij typeerde hem als een baantjesjager die zijn verliezende PvdA in de steek had gelaten door naar ‘Brussel’ te vertrekken. Hij had dat op verzoek van Rutte gedaan, reageerde Timmermans.

Timmermans was een van de weinige fractieleiders die in de tegenaanval gingen. Hij hekelde de allochtonenhaat van Wilders („We hebben geen mannenprobleem in Nederland, maar een allochtonen- en islamprobleem”, aldus Wilders) en diens gebrek aan zelfkritiek. „Niets leveren en de anderen de schuld geven”, zei Timmermans, „u bent de wegloper…te laf om verantwoordelijkheid te nemen.” Wilders: „U heeft Nederland naar de filistijnen geholpen.”

Wilders is in zijn element zolang hij kan generaliseren en goochelen met cijfers over allochtoon wangedrag, die hij onder meer krijgt van zijn lievelingsexpert dr. Jan van de Beek („dokter Van de Beek” noemt hij hem), eerder door migratiedeskundigen als Hein de Haas en Leo Lucassen beticht van „politieke stemmingmakerij en selectief shoppen in de feiten”.

Zodra Wilders dat pad in het debat moet verlaten, wordt hij kwetsbaar. Timmermans maakte daar handig gebruik van door hem aan te vallen op zijn gedrag in de kwestie van de zieke kinderen in Gaza. Wilders vindt, evenals de VVD en de SGP, dat die kinderen niet naar Nederland mogen worden gebracht voor deskundiger behandeling. Dat moet volgens hen „in de regio” gebeuren.

Timmermans hekelde de onbarmhartigheid van die opstelling. Waarom wilden andere landen die kinderen wél opvangen en Nederland niet? Timmermans vroeg Wilders dringend om in het belang van die kinderen zijn verzet op te geven. Wilders begint dan steeds norser te kijken en met zijn papieren te rommelen – een politiek dier dat het gevaar ruikt: hier dreigt hij voor het aangezicht van het volk, zijn Nederlandse volk, als een kille, machtige man te worden weggezet.

Timmermans heeft zich altijd begaan getoond met het lot van Wilders als bedreigd politicus. Hij noemde het nu ook „verschrikkelijk” dat satirici als Arjen Lubach geen grappen durven te maken over de islam, zoals Lubach in een podcast zelf heeft toegegeven. Toch is Timmermans niet pessimistisch over de islam in Nederland – hij had gemerkt hoe moslims harde grappen over elkaar kunnen maken.

Terloops vertelde Timmermans dat hij zelf „wekelijks” aangifte voor doodsbedreiging doet. Misschien moeten hij en Wilders toch maar weer eens dat biertje van vroeger met elkaar drinken. En dan proosten op een, hoe zullen we het zo neutraal mogelijk noemen…nieuw Nederland?