Winnifred (31) zwemt van Engeland naar Frankrijk: ’Twee jaar geleden kon ik niet eens de vaatwasser uitruimen’

„Het voelt nog steeds absurd dat mijn lichaam dit nu kan,” zegt Winnifred vanuit haar hotelkamer aan de Engelse kust. „Twee jaar geleden kon ik door een hersenschudding niet eens de vaatwasser uitruimen.”

Hersenschudding

Het contrast kan nauwelijks groter zijn. Op 14 februari 2021 viel ze na een rondje schaatsen met haar hoofd op het ijs. „Mijn vriend zei dat het klonk alsof er een kokosnoot brak.” Ze herstelde goed, maar werd drie maanden later aangereden door een auto. „Het gevolg was een dubbele hersenschudding met eindeloze klachten.”

„Het was beangstigend,” vertelt ze. „Ik raakte woorden kwijt, zelfs de namen van mijn vrienden. Engels, een taal waarin ik gestudeerd had, was ineens weg. Ik keek naar een lepel en wist niet meer dat dat een ’spoon’ was. Je raakt het vertrouwen in je eigen lichaam kwijt. Dat maakt je angstig en heel klein.”

Het herstel kostte tijd. „Vooruitgang was niet lineair, maar ik bleef geloven dat ik beter zou worden. Zonder dat geloof was het niet gelukt.”

37 kilometer

Zwemmen deed Winnifred altijd al. „Mijn ouders zetten me op peuterzwemmen en in mijn tienerjaren zwom ik baantjes, maar ik was geen wedstrijdzemmer. Op mijn 21ste hoorde ik iemand vertellen dat ze van Engeland naar Frankrijk gingen zwemmen. Ik vond dat bizar. Dat bleef hangen.”

Tijdens haar revalidatie kreeg dat idee een nieuwe betekenis. „Het leven is te kort om je dromen uit te stellen. Toen ik de kans kreeg om mee te doen, dacht ik: ik zeg gewoon ja. Ook al kon ik toen nog geen 25 meter zwemmen. Als het niet lukt, dan heb ik het in ieder geval geprobeerd.”

Voorbereiding

De eerste stappen waren het zwaarst. „Toen ik begon met buiten zwemmen hield ik het vijf minuten vol, helemaal ingepakt in wetsuit, handschoenen en muts. Door mijn hersenschudding was ik slecht met routes, dus twee vrienden haalden me telkens met de auto op, zodat ik twintig minuten kon zwemmen. Dat hebben ze een jaar lang volgehouden. Van daaruit heb ik uitgebouwd.”

Nu traint ze vijftien uur per week, vooral in koud water. „Het Kanaal is rond de achttien graden. Daarom heb ik veel geoefend in zestien graden.” De officiële regels van het Kanaalzwemmen zijn streng: geen wetsuit, geen dubbele badmuts, geen pauzes en niemand aanraken. Alles moet op eigen kracht. „Dat spreekt me aan. Als ik dit doe, wil ik het ook echt goed doen.”

Ze eet bewust extra om wat kilo’s aan te komen. „Zo heb ik geen wetsuit, maar een ’vetsuit’,” lacht ze. Ook de mentale kant kreeg aandacht. Zwemmen in het donker en tussen de kwallen door was iets waar ze in eerste instantie niet aan had gedacht. „Maar hoe vaker je het traint, hoe meer je eraan went.”

Slag voor slag

Hoe hou je dat zeventien uur vol? Winnifred heeft een simpele mantra. „Je kan altijd nog één uur zwemmen. En als dat niet meer lukt, nog een half uur, of een kwartier, of nog één slag. Een uitdaging kan heel groot lijken, maar als je het opbreekt in kleine haalbare stukken ben je er voor je het doorhebt.”

Hoop en inspiratie

Op de boot die haar begeleidt zitten haar vriend en twee beste vriendinnen. Een van hen mag als back-up twee keer een uur meezwemmen als het echt nodig is. Toch is Winnifred vastberaden om de overtocht zelf af te maken.

Met haar actie haalde ze al ruim 31.000 euro op voor de Hersenstichting, maar dat is niet het enige doel. „Ik wil laten zien dat je sterker terug kunt komen, ook na iets ingrijpends als een hersenschudding. Laat je niet kisten, je kan meer dan je denkt.”

Winnifred vertrekt vrijdag op zaterdagnacht en is live te volgen op Instagram via @winnieswaves