Zeilkamp voor jongeren met kanker: ’Kinderen zijn soms hard, hier is dat anders’

Nog vóór mijn bezoek is het contact met de organisatie al bijzonder fijn. De betrokkenheid en liefde voor het kamp straalt ervan af. SKOV organiseert ieder jaar vijf vakantiekampen èn een familiedag voor kinderen met kanker. Deelname is voor alle deelnemers kosteloos. De stichting draait volledig op vrijwilligers en al het ingezamelde geld gaat naar het kamp zelf. Dat voel je. Alles is hier met zorg en aandacht geregeld.

Als ik aankom in Enkhuizen, liggen er acht boten aangemeerd. Op elke boot slapen drie tot vier jongeren en drie begeleiders, waaronder vaak een medisch vrijwilliger (verpleegkundige of kinderoncoloog). Zo is er bijna één-op-één begeleiding. De indeling wordt zorgvuldig samengesteld door verpleegkundige Anne, die van tevoren met ouders en jongeren overlegt over hun zorgbehoeften en groepsdynamiek.

Ze hebben vandaag een rustdag, wat niet betekent dat er niks gebeurt. Bij het Zuiderzeemuseum krijgen de jongeren een speurtocht en een professionele fotoshoot, compleet met visagisten en fotograaf, allemaal vrijwilligers. Alles om deze week zo bijzonder mogelijk te maken.

Ik loop mee met vrijwilliger Jacco. Hij vertelt me waarom hij zijn vakantiedagen hieraan besteedt: „Als het met jezelf goed gaat, wat is er dan mooier dan anderen helpen die de hulp kunnen gebruiken?” Hij zit op de boot met twee andere vrijwilligers en vier meiden. Direct na mijn aankomst mag ik aanschuiven voor de lunch: pannenkoeken. De sfeer is ontspannen en de meiden bepalen zelf hun tempo en plannen.

Wat me vooral opvalt: deze week draait niet om ziekte. Er zijn geen verplichte praatrondes en niemand wordt gevraagd naar zijn of haar verhaal, maar dat betekent niet dat het er niet is. De verhalen komen vaak vanzelf, als iemand er zelf over begint. Zo ben ik onder de indruk van het verhaal van Isa (15) met wie ik na de lunch even rustig op een bankje in gesprek raak. Ze vertelt me dat ze al bijna haar hele leven blind is door een tumor op haar oogzenuw.

Ze kwam via haar arts in contact met SKOV. „Ik vond het heel spannend, want ik kende niemand, maar ik voelde me meteen welkom.” Isa zit op een reguliere school, omdat ze vwo-niveau doet en zich niet wil laten beperken. Toch is dat niet altijd makkelijk: „Kinderen zijn soms hard. Hier is dat anders. Iedereen heeft wel iets meegemaakt en dat maakt je denk ik ook een stukje volwassener.”

Ze schrijft boeken, speelt piano, haakt en kookt. „Ik heb eigenlijk te veel hobby’s,” lacht ze. Isa is een voorbeeld van de kracht die alle jongeren hier uitstralen. Niet ondanks, maar juist dankzij alles wat ze hebben meegemaakt.

Bij de fotoshoot ontmoet ik Bas (19). Nadat hij voor de camera had gestaan, zoek ik hem op. Bas is inmiddels voor de derde keer mee. Drie jaar geleden kreeg hij drie hersentumoren, waarvan er één op zijn zicht drukte, één op zijn geheugen drukte en één op zijn gevoel. „Ik reageer nu soms wat botter dan vroeger. Mijn omgeving merkt dat, ikzelf niet altijd.” Bas is nuchter over zijn situatie, maar erkent dat het eenzaam kan zijn. „Vrienden had ik niet echt meer aan het einde van mijn middelbare school periode. Ik dacht: bij een nieuwe studie ontmoet ik wel nieuwe mensen, maar toen werd ik ziek. Dat maakt het extra fijn om op dit kamp mensen te leren kennen.”

Een bijzonder perspectief biedt Jelmar (40), die zelf als kind twee keer meeging met SKOV na twee zware periodes van leukemie. Na zijn herstel ging Jelmar studeren en werken als cameraman. Nu is hij terug bij het kamp als vrijwilliger. „De eerste keer terug aan boord was confronterend. Het bracht veel herinneringen boven. Maar tegelijk voelde ik meteen weer wat deze plek zo bijzonder maakt. Niemand hoeft zich hier anders voor te doen dan hij is. Je ziet het letterlijk gebeuren: kinderen die op dag één nog een pruik dragen, doen hem op dag drie af.”

Hij gaat nu al jaren mee om de aftermovie te maken. „Dat biedt een unieke positie, omdat ik met elke boot een keer mee vaar.” Zijn eigen achtergrond maakt hem een vertrouwenspersoon voor veel jongeren. „Soms komt iemand naar me toe: ’Ik hoorde dat jij ook ziek bent geweest.’ Dan ontstaan er bijzondere gesprekken. Ik denk dat het helpt om te zien dat er ook ná de ziekte een leven is.”

Hij weet ook dat niet iedere jongere na het kamp verder kan. „Sommigen zijn uitbehandeld. Dan wil je juist níet dat het steeds over ziekte gaat. Je wil dat ze hier even echt kunnen genieten en een mooie herinnering kunnen maken, misschien wel voor de laatste keer.”

 “Eigenlijk moet het gewoon voelen als een zomerkamp, zoals ieder ander. Er ontstaan vriendschappen, je ziet stelletjes ontstaan, precies zoals dat hoort op deze leeftijd. Juist dat maakt het zo waardevol.”

Aan het einde van de week volgt altijd een evaluatie met alle vrijwilligers. „Er wordt vaak gehuild,” zegt Jelmar. „Niet omdat het verdrietig is, maar omdat het je raakt. Die veerkracht van de kinderen.” Wat me bijblijft, is precies dat: de kracht van de kinderen, maar ook de vanzelfsprekendheid waarmee iedereen hier voor elkaar zorgt.

Meer VROUW

Wil je niets van VROUW missen? Speciaal voor de trouwste lezeressen versturen we elke dag een mail met al onze dagelijkse hoogtepunten. Abonneer je hier. Verder kun je ons natuurlijk op de voet volgen op TikTok, Facebook en Instagram.