Caroline Darian, dochter van verkrachter Dominique Pelicot: ‘Mijn broers en ik zijn ervan overtuigd dat er veel meer slachtoffers zijn’

Zondag, eind van de middag. Caroline Darian (46) is nog even naar haar hotelkamer in Amsterdam om de make-up van haar gezicht te wassen. Vanaf ’s ochtends 8 uur heeft ze doorlopend interviews gegeven over haar boek Ik zal hem nooit meer papa noemen – het was al vanuit het Frans in het Engels, Duits, Spaans en Italiaans vertaald en nu is het er in het Nederlands. Ze begon het te schrijven tien dagen na het cataclysme, de totale ineenstorting van haar leven. Haar meisjesnaam Pélicot gebruikt ze niet, Darian is een pseudoniem. Ze woont met echtgenoot Paul en zoon Tim van 10 ten zuidwesten van Parijs. Als ze morgenochtend vroeg terugvliegt, gaat ze meteen door naar haar werk – ze is communicatiemanager bij een grote verzekeringsmaatschappij.

De dag dat haar „verleden werd uitgewist” is 2 november 2020, een maandag. Haar ouders, Dominique en Gisèle Pélicot, toen allebei 68, werden verwacht op het politiebureau van Carpentras, Zuid-Frankrijk. Haar vader was twee maanden eerder betrapt toen hij in de supermarkt onder de rokken van drie vrouwen filmde. Na 48 uur voorarrest was hij weer vrijgelaten. De politie heeft nu zijn inbeslaggenomen laptop, videocamera en sim-kaarten onderzocht. Vóór de inspecteur Gisèle confronteert met wat daarop is aangetroffen, vraagt hij haar het karakter van haar echtgenoot te omschrijven. Zij verklaart dat hij „een vriendelijke, hoffelijke man is die altijd klaarstaat om te helpen”. Ze vertelt dat ze elkaar op hun achttiende hebben leren kennen, dat ze drie kinderen hebben en meerdere kleinkinderen. Na haar pensionering – ze was twintig jaar leidinggevende bij een groot elektriciteitsbedrijf – zijn ze van een buitenwijk van Parijs zevenhonderd kilometer verderop gaan wonen in Mazan, een dorpje in de Vaucluse.

Daarna presenteert de inspecteur haar de feiten: op het beeldmateriaal is Gisèle te zien, zichtbaar gedrogeerd, die wordt misbruikt door ten minste 72 mannen, van wie er 50 zijn geïdentificeerd. Vermoed wordt dat haar echtgenoot in 2011 al is begonnen haar te drogeren en te (laten) verkrachten. Het contact met de daders werd gelegd via het besloten forum ‘a son insu’ (buiten haar weten) op datingsite coco.gg. De jongste verdachte is 22, de oudste 71. Ze zijn student, elektricien, vrachtwagenbestuurder en vrijwel allemaal zijn ze ook vader, echtgenoot, grootvader.

De politie had geen idee van de impact van deze zaak, de nachtmerrie, het trauma

Om haar ‘chemisch te onderwerpen’ gebruikte hij een mix van slaapmedicatie, anti-depressiva, hypnotica en angstonderdrukkers die hij oploste in haar glas rosé voor het eten, en soms, als ze van hun kinderen terugreden naar Mazan, deed hij het ’s ochtends al in haar koffie – om haar tijdens de acht uur durende rit op stopplaatsen langs de snelweg aan te bieden aan vreemden. De medicatie verstopte hij in zijn schoenen in de garage, onder een tennissok.

Dominique Pélicot had schulden, maar handelde niet uit financiële motieven – de mannen betaalden niet. Uit psychiatrisch onderzoek bleek dat hij een voyeurisme-stoornis had en een drang tot candaulisme (de behoefte om de partner met anderen seks te zien hebben). Een deel van de 200.000 foto’s en video’s die hij van zijn echtgenote maakte, verspreidde hij, voorzien van commentaar, online. Dominique Pelicot wordt op het politiebureau gearresteerd. Gisèle Pelicot belt haar kinderen om te zeggen dat hun vader de gevangenis in moet.

Niemand had iets gemerkt

Met frisgewassen gezicht komt Caroline Darian de lobby inlopen. Bruine ogen, opgestoken blond haar en een bril die op en af gaat. Ze spreekt Engels, af en toe schakelt ze over naar Frans. De „tsunami” die in 2020 opstak en nooit meer is gaan liggen, daar begint haar boek. Haar moeder heeft geen enkele herinnering aan wat haar is aangedaan, maar ook zij, haar broers David en Florian, niemand in haar omgeving heeft ooit iets gemerkt. Ja, haar moeder had al jaren last van geheugenproblemen, ze praatte soms incoherent – even werd er gevreesd voor een hersentumor. Het kon misschien alzheimer zijn – ze bezocht een neuroloog. Ja, ze had gynaecologische problemen, onverklaarbaar bloedverlies, een chronisch ontstoken baarmoeder – ze werd ervoor behandeld door een gynaecoloog. Haar echtgenoot weet het aan uitputting, angst en stress, waar ze volgens hem vooral last van had nadat ze bij haar kinderen en kleinkinderen had gelogeerd.

Caroline Darian weet nu: „Ik ben de dochter van de beul en zijn slachtoffer.” De man die zij papa noemde, is een misdadiger. De vader van wie ze „vreselijk veel” hield, is dood voor haar. Ze duidt hem nu aan als ‘haar verwekker’ of ‘Dominique’ en ze moet leren leven met de „mix van woede, schaamte en medelijden” die ze voor hem voelt.

In december 2024 is hij veroordeeld tot twintig jaar gevangenisstraf, vijftig andere mannen kregen celstraffen tussen de 3 en 15 jaar. Voor Caroline Darian is de zaak daarmee niet afgedaan. Zij is ervan overtuigd dat haar vader nog veel meer „horreurs” heeft begaan. Te beginnen met de foto’s die er van haar op zijn computer zijn aangetroffen. Liggend op haar linkerzij, ogenschijnlijk diep in slaap, gekleed in ondergoed dat niet van haar is. Ze heeft geen idee waar of wanneer die foto’s zijn gemaakt. „Dit gaat niet alleen over Gisèle, jongens, het is véél groter dan dat.”

Na de arrestatie van uw vader werd u opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis.

„Drie dagen. Ik kreeg pillen om te kalmeren, pillen om te slapen, maar dat was nou precies wat ik niet wilde. Ik wilde daar niet als een zombie liggen, opgesloten in mijn eigen lichaam, alles horen maar niks kunnen doen. Ik was niet gek, ik was overweldigd door de bom die was gebarsten.

„De politie had geen idee van de impact van deze zaak, de nachtmerrie, het trauma. Misschien was de acute opvang anders geweest als niet de plaatselijke politie van een provinciestad de zaak had behandeld, maar die van Parijs of een andere grote stad. Seksueel geweld is criminaliteit van een andere orde, en als het van binnenuit komt, binnen een gezin, is het nog erger. Dit gaat niet over één familie met één slachtoffer, het effect is systemisch, iedereen is geraakt. Mijn gezin, dat van mijn broers, de families van hun echtgenotes.”

U bent mogelijk ook slachtoffer, uw schoonzussen…

„…mijn neefje. Hij heeft net aangifte gedaan wegens seksueel misbruik.” Zoon van haar oudste broer, net 18 geworden. „Mijn schoonzussen zijn gefotografeerd zonder hun medeweten. Naakt, zwanger, uitgekleed, vanuit alle hoeken. Honderden foto’s en fotomontages, ik bespaar je het commentaar dat hij er online bijzette.”

In de slaap- en badkamers in Mazan waren camera’s opgehangen, maar ook in hun eigen huizen werden de schoondochters in hun slaapkamers bespied. In februari zijn er foto’s aangetroffen van onbekende moeders met jonge kinderen. „Dat is allemaal niet aan bod gekomen tijden het Mazan-proces. Het bewijsmateriaal bestond uit meer dan 20.000 bestanden met foto’s en video’s, denk je dat alles is bekeken en uitgezocht? Nee. Het onderzoek duurde 2,5 jaar, het had makkelijk vier jaar kunnen duren. De politie heeft al die tijd gefocust op Gisèle. Bij daders met het profiel van Dominique blijft het zelden bij één slachtoffer.”

Wat vermoed u dat u is aangedaan?

„Op de foto’s die van mij zijn gemaakt, lig ik in dezelfde houding als mijn moeder als ze gedrogeerd was. Eén is genomen in mijn slaapkamer, in het huis waar ik al 17 jaar woon. Waar de ander is gemaakt? Ik heb geen idee, net zoals mijn moeder nul herinnering heeft aan tweehonderd verkrachtingen. Het enige verschil tussen mij en mijn moeder is dat ik het hele plaatje niet heb. Voor haar ligt het bewijs op tafel.”

Gisèle is 1 meter 65, ze was in de 60. Dat ze het heeft overleefd…

„Ik ben de vrouwen in de supermarkt oneindig dankbaar dat ze aangifte deden tegen Dominique. Was het misbruik toen niet gestopt, dan zou mijn moeder zeker een of twee maanden later zijn overleden. De verkrachtingen namen exponentieel toe. Een van de daders was hiv-positief. Hij kwam zeven keer.”

Foto Merlijn Doomernik

Het bizarre is dat u in een soort leed-competitie raakt met uw moeder. Wat haar is aangedaan is zó verschrikkelijk…

„…dat al het andere erbij verbleekt. Ja, maar we hebben het over incest. Tijdens de verhoren zei hij dat hij de foto’s van mij niet had gemaakt. Oké, wie dan? Een vreemdeling? Er is geen bewijs, dus hij kan liegen. In de maanden na de veroordeling is er zoveel meer ontdekt, het gaat verder dan alleen mijn moeder. Wat zij heeft ondergaan is meer dan verkrachting, het is… barbarie. Zo pervers. Zo wreed. Je wordt niet op een dag wakker en denkt: ik ga mijn vrouw drogeren en verkrachten. Zo werkt het niet. Hij is de grootste seksuele crimineel van de afgelopen twintig jaar. Mijn broers en ik zijn ervan overtuigd dat er veel meer slachtoffers zijn.”

Slachtoffers buiten de familie?

„We zijn gestuit op een aantal cold cases in Parijs, een uit 1991 en een uit 1999. Alle sporen wijzen naar hem. Dezelfde modus operandi: chemische onderwerping. De slachtoffers zijn jonge vrouwen, beide makelaar. Hij deed zich voor als potentiële koper van een huis en maakte een afspraak voor bezichtiging. Eenmaal achter de voordeur, bedwelmde hij de makelaar met ether, dat gebruikte hij toen nog, bond haar vast en sloeg toe. Eén vrouw kwam bij terwijl hij zijn broek aan het uittrekken was, zij heeft zich weten los te maken en zich verstopt. Ze was 20, net als ik toen was, ze had blauwe ogen, maar verder had ze mijn tweelingzus kunnen zijn, zo sterk is de gelijkenis.”

Is hij nooit verdachte geweest?

„Jawel, hij is verhoord, in beide zaken. In de zaak uit 1991 is het onderzoek gestrand, in de andere zaak was het bewijsmateriaal zoek geraakt.”

Bent u bang om meer te ontdekken?

„Het is een obsessie voor me. Ik wil weten hoeveel slachtoffers er zijn, wie het zijn, wat hij heeft gedaan. Hij moet veroordeeld worden voor al zijn misdaden.”

Hij is nu 72, weinig kans dat hij nog in leven is als zijn twintig jaar celstraf erop zit.

„Zijn straf is alleen voor wat hij Gisèle aandeed, niet voor wat er met mij is gebeurd, niet voor wat alle anderen hebben doorgemaakt. Wij, de onzichtbare slachtoffers, voor onze gemoedsrust, voor ons herstel, moeten we weten wat er is gebeurd.”

Dat is belangrijk, ook al kunt u zich er niks van herinneren?

„Ja, door de foto’s weet ik dat er iets is geweest. Hij heeft me van iets beroofd, namelijk van twee momenten die ik me niet herinner en hij is de enige die het weet.”

Heeft u nog contact met hem?

„Voor wat?

Antwoorden?

„Een leugenaar zal altijd liegen. En erger dan een leugenaar is een manipulator. De vader die ik dacht te kennen bestaat niet meer, en degene die ik heb ontdekt interesseert me niet.”

Is hij ziek of crimineel?

Gedecideerd: „Crimineel. Alles deed hij met voorbedachten rade, alles werd zorgvuldig voorbereid en georganiseerd.”

U veroordeelt hem veel harder dan uw moeder doet.

„Voor mijn moeder is het totaal anders dan voor ons, zijn kinderen. Zij kon van hem scheiden, wij niet. Nooit.” Ze slaat op haar polsen. „Zijn bloed, zijn DNA zit in me. Ik ben de dochter van een serieverkrachter, een monster. Zie daar maar eens mee te leven. Ik ben een activist, een doener, ik wil aandacht en hulp voor alle slachtoffers van chemische onderwerping, het komt veel vaker voor dan we denken, ook binnen relaties. Mijn moeder ziet hem nog als Dominique met al zijn zwakheden. Ze wil de goede herinneringen aan vijftig jaar huwelijk met hem bewaren. Voor mij is dat schizofreen. Ze zegt tegen mij: stop, stop toch met die cold cases. Zij wil het niet weten.”

Bent u boos op haar?

„Nee, ik hou van mijn moeder, maar ze is niet meer dezelfde. Toen het over mij ging tijdens het proces kon ze het niet opbrengen vragen te beantwoorden, het was te zwaar. Ik besefte: hij heeft gewonnen. Hij heeft alles kapotgemaakt. Ik heb geen vader meer, maar ook geen moeder.”

Uw moeder werd een icoon genoemd. Een heldin. Een feministisch rolmodel.

„Gisèle is een heldin omdat ze vier maanden lang, vijf dagen in de week de rechtszaal binnen ging om haar verkrachters in de ogen te kijken. Ze heeft, zoals ze zelf zegt, de schaamte van kant laten wisselen en dat maakt me trots. Maar voor mij, Caroline, haar dochter, is mijn moeder geen heldin.”

In uw boek haalt u herinneringen op aan middagen in de tuin bij uw ouders, aan vakanties, aan hoe liefdevol uw vader met zijn kleinzoon speelde. De tweede keer dat u getuigt bij de onderzoeksrechter komen toch minder goede herinneringen aan uw jeugd boven.

„Ik had tijd gehad om na te denken. Ik herinnerde me dat er schulden waren, deurwaarders kwamen een keer alle meubels weghalen, maar Dominique had altijd een smoes. En wij trapten erin, ik ook, hij wist precies wat hij tegen me moest zeggen om iets gedaan te krijgen. Tussen mijn zevende en elfde bracht ik de zomervakantie door bij Dominiques vader op het platteland. Die was getrouwd met zijn geadopteerde dochter van dertig jaar jonger, ze verblijft nu al jaren in een psychiatrische inrichting. Ik weet nog dat ik het niet fijn vond om daar te zijn, maar wist nooit waarom. Tijdens het proces beweerde Dominique dat hij in zijn jeugd door zijn vader was misbruikt en dat verklaarde volgens hem zijn seksuele afwijking. Waarom stuurde hij me dan in mijn eentje naar die mensen? Waarom verbrak Dominique de vriendschap tussen mijn moeder en haar oudste vriendin? Waarom wilde hij per se met haar naar een afgelegen dorp verhuizen?”

Voor iemand die al zoveel gruwelijkheden had begaan, lijkt stiekem foto’s maken in de supermarkt een klein vergrijp. Denkt u dat Dominique gepakt wilde worden?

„Absoluut niet. Het was een foutje, hij had zijn verslaving, zijn drang niet onder controle. Toen zijn computer in beslag was genomen, installeerde hij direct een nieuwe, tussen september en 2 november heeft hij Gisèle nog zeven keer laten verkrachten.”

CV

Caroline Darian (46), pseudoniem van Caroline Peyronnet, is de dochter van Gisèle en Dominique Pélicot. Haar vader werd in 2024 veroordeeld tot twintig jaar cel voor het drogeren en (laten) verkrachten van zijn echtgenote. Vijftig andere mannen kregen celstraffen. Over deze zaak schreef Darian een boek. Zij is ook oprichter van de stichting M’endors pas (‘drogeer me niet’) voor slachtoffers van ‘chemische onderwerping’. Ze werkt als communicatiestrateeg.