Diner op de dijk verbindt drieduizend Wageningers

Onder de houten inklaptafel op de Grebbedijk in Wageningen staat een kratje bier. Een eerstejaarsstudent bukt, pakt er een flesje uit en houdt het omhoog. „Wilt u nog een biertje, mevrouw?” vraagt hij, terwijl hij het aanreikt aan een vrouw van 85 in een rolstoel. Een paar minuten later kijkt hij verbaasd naar haar bierflesje zonder bier. „Nu al op? Zo, toe maar! Hier, nog één dan. Goede mentaliteit. Kunt u ook een adje trekken?” Zijn vrienden schieten in de lach. Vervolgens richt hij zich tot één van de dames naast haar, 79 jaar oud: „Zullen wij anders een fles rosé delen, ieder de helft atten?”

Beneden langs de dijk staan ondertussen rijen vrijwilligers achter grote pannen. Ze scheppen saffraanrijst met vlees en groenten op borden, schenken saffraanbier in en delen later saffraanijs uit. Bezoekers pakken hun maaltijd, lopen met hun bord en glas de dijk op en zoeken een plek aan één van de 240 houten tafels die over 750 meter dijk zijn uitgestald.

Het is de derde editie van Dinner on the Dike. Waar de eerste keer nog zevenhonderd mensen kwamen en vorig jaar duizend, zitten er zaterdag drieduizend gasten aan tafel. Het idee komt van de familie Eslami van Food of Cultures, het Wageningse familiebedrijf van Masood Eslami, zijn vrouw en dochter Mehrnoosh. Ze begonnen het diner om verschillende culturen bij elkaar te brengen.

En dat werkt, zeggen bezoekers die er al vanaf de eerste editie bij zijn. Zij vinden het leuk om op deze manier nieuwe mensen te ontmoeten. Een jongen uit het plaatselijke azc vertelt dat hij het fijn vindt om zo in gesprek te raken met Nederlanders. Aankomende studenten blijken met een heel praktisch doel te zijn gekomen: contacten opdoen om een kamer te vinden.

Wat is mooier dan dat je als eerstejaarsstudent hier aanschuift en meteen denkt: wauw, in wat voor stad ben ik terechtgekomen?

Een kaartje kost 22,50 euro, maar wie meer betaalt, maakt gratis plek voor anderen mogelijk. Zo konden er dit jaar tweehonderd stoelen worden weggegeven aan mensen in lagere inkomensgroepen en azc-bewoners, mede dankzij een financiële bijdrage van het COA en de Universiteit Wageningen.

Eigenlijk zou er dit jaar geen editie zijn, vertelt Mehrnoosh (32), met dochtertje Melody op schoot. De familie had de handen vol: drie weken voor de bruiloft van haar zus, en met de recente overname van restaurant De Blaauwe Kamer. Bovendien viel de Wageningse Cultuurzomer, waar Dinner on the Dike de afgelopen jaren onderdeel van was, weg door gebrek aan geld. „We hadden al zoveel op ons bord,” zegt ze.

Maar toen klopten studenten van de AID – de introductieweek van Wageningen Universiteit – bij haar vader Masood (63) aan. Al langer zochten zij naar een manier om nieuwe studenten te verbinden met de rest van de stad. „Ik hoorde een betrouwbare stem,” zegt Masood. „Toen dacht ik: dit mág niet stoppen.” Zo werkten ze de afgelopen twee maanden intensief samen met de studenten voor het evenement van vanavond.

„Wat is mooier dan dat je als eerstejaarsstudent hier aanschuift en meteen denkt: wauw, in wat voor stad ben ik terechtgekomen? Dat is toch het mooiste begin van je studententijd?”, zegt Masood.

Masood zelf is ondertussen nauwelijks te interviewen: elke halve minuut komt er iemand langs voor een praatje, complimenten of een knuffel. „Ik heb een missie om mensen te verbinden,” zegt hij. Gevraagd naar hoe lang hij die missie al heeft: „Dat begon al op mijn elfde, op school in Iran. De directeur wilde een schoolkrant, maar niemand wist hoe. Ik zei: ik heb zelf geen bijzonder talent, maar ik kan mensen bij elkaar brengen om het te organiseren. Toen heb ik de schoolkrant opgezet.”

Op zijn 32ste vluchtte Masood uit Iran. Hij dacht anders over vrijheid en rechtvaardigheid dan het regime, en belandde daardoor in conflict met de machthebbers. Dertig jaar geleden belandde hij met zijn gezin in het Wageningse azc De Leemkuil. „Daar voelde ik meteen verbinding met mensen. Ik zat vaak in de bibliotheek, maakte praatjes met iedereen. Hier dacht ik: dit is een plek waar ik wil blijven.”

Aan een van de drankkramen deelt een olijke groep buurtbewoners drankjes uit. Ze noemen zichzelf „participerende burgers”

Vanaf dat moment stortte hij zich in het vrijwilligerswerk. Hij hielp culturele festivals te organiseren, regelde iPads voor kinderen tijdens de coronapandemie, bedacht het ‘Droomreisje’ naar de Efteling voor gezinnen met een smalle beurs en zamelde fietsen in voor vluchtelingen en statushouders. Vorig jaar werd hij daarvoor benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau.

Dat netwerk bracht hij ook zaterdag in stelling: dertig muzikanten en honderdvijftig vrijwilligers hielpen mee. Aan een van de drankkramen deelt een olijke groep buurtbewoners drankjes uit. Ze noemen zichzelf „participerende burgers”.

„Dit is geen ondernemer die zijn zakken wil vullen,” zegt een van hen. „Dit zijn mensen die de wereld willen verbeteren. Het werkt als een olievlek – daar raak je vanzelf door aangestoken.” Dat er nu ook studenten aanschuiven, vinden ze vanzelfsprekend. „In een stad waar een kwart van de inwoners student is, gaat het vaak over hoe je die werelden bij elkaar brengt. Nou, dit soort avonden doet dat.”

Niet ver van de drankkraam, klinken Franse chansons. Ze worden gezongen door Gabriel Enkelaar (70) en Marian Heselmans (63), die Masood al een kwart eeuw kennen. „Als hij belt, zeg je geen nee”, zegt Enkelaar, die pas gisteravond werd gevraagd. Heselmans, die taalles geeft aan statushouders, ziet sommigen van haar cursisten later via Masood terug in de keuken van De Blaauwe Kamer. „Dat is zo mooi”, zegt ze. En dan sta je ineens hier, voor drieduizend man chansons te zingen.”

Terwijl hun liederen over de dijk klinken, turen de bezoekers nog even naar de tractors die voorbijtrekken, tot de zon later in de uiterwaarden wegzakt. Ondertussen proberen studenten nog maar eens hun oudere tafelgenoten te verleiden mee te gaan naar het feest in de binnenstad. Lachend doen de dames alsof ze overstag gaan.