Gesneuvelde Oekraïeners in vrieswagens van Nederlandse visboeren terug naar huis

Het eerste seizoen van Woeste Grond schoot bij Caroline van der Plas in het verkeerde keelgat. De BBB-leider kondigde begin dit jaar Kamervragen aan over het „Boerengrondverzet” in de soap, dat werd vergeleken met de NSB. Omroep AvroTros legde aan het Kamerlid uit dat Woeste Grond een dramaserie is, een verzonnen verhaal. De Kamervragen zijn nooit gesteld. Over de huidige verhaallijn kan de politica tevreden zijn. Daarin nemen de boeren het recht in eigen hand om een probleemwolf af te schieten.  

Bij series als Stranger Things moet je jarenlang wachten op nieuwe afleveringen, maar Woeste Grond (NPO 1) is binnen één jaar al aan haar derde seizoen toe. Het vorige seizoen eindigde deze zomer met een dijk van een cliffhanger. Opa Bats nam een aanvallende wolf op de korrel maar schoot daarbij ook de boswachter neer. Zijn eigen schoonzoon nota bene.

Hoe gaat dat verder? Zoals gebruikelijk in soaps werpt showrunner Johan Nijenhuis grote problemen op die hij daarna snel weer afraffelt. Het begint nog dreigend: de boeren staan met geweren in de hand klaar om terug het donkere bos in te gaan. Er waart namelijk nog een tweede probleemwolf rond.

Maar die expeditie wordt blijkbaar afgeblazen.  De boswachter wordt al snel uit het ziekenhuis ontslagen. Met een grote pleister in zijn nek gaat hij weer aan het werk. Ondanks het dramatische incident is niemand boos op niemand. De schietpartij heeft hem wel bosangst bezorgd. Hij schrikt zich rot van een klein blaffend hondje.

Ondertussen gaat zijn vrouw meteen na het ziekenhuis met haar vader (dat is de dader, opa Bats, maar no hard feelings)  het bos in en loopt onmiddellijk tegen de twééde wolf aan, die ze ook doodschiet. Weg probleemwolf! Zonde. Waar moeten ze het dan de rest van het seizoen over hebben? De boswachter stelt nog een onderzoek in naar het wederrechtelijk omleggen van een beschermde diersoort, maar we weten al hoe dat gaat aflopen. Verder heb je nog een zwangerschap, een vruchtbaarheidsprobleem en een man met kippenangst, maar dat lijkt me niet genoeg voor twintig afleveringen. Hopelijk vinden ze nog een nest verweesde wolvenwelpen.

Tommy Wieringa in Oekraïne

Sinds de Russische inval in Oekraïne organiseren de schrijvers Jaap Scholten en Tommy Wieringa konvooien om het leger van materieel te voorzien. In de tweedelige documentaire Konvooi volgen we hun achtste reis. Ze brengen onder meer lijkzakken naar een team dat gesneuvelde militairen vervoert. Of in de voice-over van  Wieringa: „In de vriesauto’s van Nederlandse visboeren worden nu overleden soldaten thuisgebracht.”

Ook indrukwekkend is een bezoek aan een psychiatrische inrichting waar getraumatiseerde soldaten worden behandeld. Wieringa en Scholten komen EMDR-sets brengen. In de kliniek spreekt Wieringa met een soldaat die het trauma van zich af schildert. Hij maakt portretten van de gestoorde superschurken The Joker en Harley Quinn. De man heeft tweehonderd dagen aan het front gelegen in een zelf gegraven grot. Op foto’s zie je hem als ‘caveman’, met een woeste baard. Hij hield zich staande door Machiavelli te lezen: „Ik dacht elke dag: vandaag mag ik niet dood want ik moet nog meer pagina’s lezen.” Tot verbijstering van Wieringa staat de man op het punt om weer terug te keren naar de hel.

De serie gaat over oorlogsellende in Oekraïne maar geeft ook een warm kerstgevoel doordat het Nederlandse konvooi overal vreugde en verlichting brengt. De literaire voice-over van Wieringa, met zijn diepe bariton en heldere dictie, geven de documentaire extra cachet. Als ze een snel uitdijend soldatenkerkhof bezoeken, dan bast Wieringa: „De heuvel is nog lang niet verzadigd.” Ook benadrukt Wieringa het grotere doel van de Oekraïense missie. Hier wordt de vrijheid en democratie van heel Europa verdedigd. „Tachtig jaar duurde onze argeloze onschuld. Nu staat alles weer op het spel.”