Met zijn bakkebaarden en zijn podcast werd Geraint ‘G’ Thomas een icoon voor jonge wielrenners

Al dagen komt hij in de staart van het peloton over de finish, in het algemeen klassement staat hij na vier etappes op een 92ste plek. Een sportief klapstuk zit er voor Geraint Thomas in de Tour of Britain – zijn afscheidskoers – niet meer in.

Maar goed, daar had de 39-jarige renner van tevoren al voor gewaarschuwd in zijn podcast. „Ik voel me niet tiptop in vorm, eerlijk gezegd”. Heel erg lijkt Thomas dat niet te vinden. Hij is vooral in de Tour of Britain, zegt hij, om te genieten.

En dat lukt vooralsnog uitstekend. Thomas draagt in de koers een afscheidstricot – met onder meer een Welshe draak – dat zijn ploeg Ineos-Grenadiers speciaal voor de gelegenheid heeft laten maken. En de slotrit van de Tour of Britain, deze zondag, eindigt in Cardiff – de stad waar Thomas opgroeide. Deze zaterdag voert de etappe ook door Wales, met onder meer een dubbele beklimming van The Tumble bij Abergavenny – volgens Thomas „de Welshe Mont Ventoux”.

Allrounder

Geraint Thomas – in het peloton bekend als ‘G’, vanwege zijn onuitspreekbare voornaam – zal vooral de geschiedenis ingaan als de Tourwinnaar van 2018 – de eerste Welshman ooit. Maar in zijn 19-jarige profcarrière was hij een allround coureur van het type dat je in het moderne wielrennen amper nog ziet: hij kon sprinten, tijdrijden én klimmen.

Thomas begon op zijn tiende met wielrennen bij de Maindy Flyers Cycling Club in Cardiff. Nadat hij in zijn tienerjaren werd gescout door de Britse wielerbond, was hij aanvankelijk vooral actief als baanrenner. Met veel succes: drie keer wereldkampioen en twee gouden medailles in de ploegenachtervolging op de Olympische Spelen van 2008 en 2012.

Op de weg bij Team Sky, de voorloper van het huidige Ineos, manifesteerde Thomas zich in eerste instantie als specialist in eendagskoersen. Zo won hij in 2015 de E3 Harelbeke, een semi-klassieker in de Vlaamse Ardennen die traditiegetrouw prooi is voor kasseienvreters. Al gauw bleek hij ook geschikt voor de grote rondes, als knecht van Sky-kopman Chris Froome, die heerste in de Tour de France.

Met Thomas’ eigen klassementsambities liep het in die jaren vaak slecht af: valpartijen, lekke banden en een onvermijdelijke slechte dag. Maar in de Tour van 2018 viel alles plotseling op z’n plaats. Froome bleek, na winst in de Giro d’Italia in het voorjaar, minder sterk dan gedacht. Thomas was in bloedvorm, had deze keer eens geen tegenslag en won de grootste wielerkoers ter wereld – onder meer door een onvergetelijke etappezege in het geel op Alpe d’Huez. En passant wist hij Tom Dumoulin, die tweede werd in het eindklassement, af te houden van de eerste Nederlandse Tourwinst in 38 jaar.

Na zijn zege wachtte Thomas een groots onthaal in eigen land: duizenden mensen verzamelden zich in Cardiff om hem toe te juichen – aantallen die volgens een BBC-verslaggever tot dan toe alleen waren voorbehouden aan rugbyteams. In de maanden erna liet hij zich zijn nieuw verworven heldenstatus lekker aanleunen, tijdens veel met drank overgoten feestjes. Het volgende seizoen begon hij met een trainingsachterstand en fors boven zijn streefgewicht.

Het is bij Thomas alles of niets, zeggen mensen die met hem hebben gewerkt. „Daartussen zit niet zo veel”, aldus wielrenner Wout Poels, die vijf jaar met Thomas in de Sky-ploeg reed. „Óf hij trainde en koerste volle bak, óf hij was aan het feesten. Kerstmis is voor hem een jaarlijks hoogtepunt.”

De Tour zou Thomas na 2018 nooit meer winnen. Kort na zijn zege brak het tijdperk Pogacar-Vingegaard aan en verloor de Sky-ploeg – inmiddels omgedoopt tot Ineos – zijn positie als alleenheerser in het peloton. Wel haalde Thomas nog een aantal keer het podium van een grote ronde. In 2023 leek hij zelfs de Giro te gaan winnen, totdat hij in de tijdrit op de voorlaatste dag uit de roze leiderstrui werd gereden door Primoz Roglic.

In zijn laatste seizoenen groeide ‘G’ uit tot de nestor van het peloton en een soort icoon voor jongere wielrenners. Behalve zijn palmares speelde zijn coole uiterlijk – bakkebaarden, nineties Britpopkapsel – daarbij een rol. Net als zijn goedbeluisterde podcast Watts Occuring, waarin Thomas de wielerliefhebber met zijn kenmerkende droge humor en gevoel voor understatement meeneemt in het leven achter de koers.

Britse winnaars

Thomas is een van de gezichten van de grote vlucht die het Britse wielrennen in de afgelopen vijftien jaar heeft genomen. Dankzij het geld van Sky en het succesvolle scoutingswerk van de nationale wielerbond werd de Tour de France tussen 2012 en 2018 zes keer gewonnen door een renner uit het Verenigd Koninkrijk.

Thomas’ Tourzege in 2018 was onderdeel van een historische Britse trilogie in de grote rondes: Froome won dat jaar de Giro, Simon Yates de Vuelta. „Met het wielerpensioen van Geraint nemen we ook langzaam afscheid van die generatie Britse renners ”, zegt Servais Knaven, die elf jaar ploegleider was van Thomas.

Aan het succes van Sky zat ook een luchtje. Zowel Froome als Bradley Wiggins, de eerste Britse Tourwinnaar in 2012, kwamen in opspraak door dopingaffaires. Twee jaar geleden werd een voormalige arts van Sky en de Britse wielerbond geschorst wegens het bestellen van verboden testosterongel. Thomas, die zijn hele carrière voor Sky/Ineos reed, is nooit in verband gebracht met verboden middelen.

Na zijn afscheid zal Thomas actief blijven in het wielrennen: hij treedt toe tot de technische staf van Ineos. In november houdt hij een groot afscheidsfeest, op de trouwlocatie nabij Cardiff waarvan hij eigenaar is. „Ik denk”, zegt Wout Poels, „dat daar geen 0.0 geschonken gaat worden.”