Op haar 12de zorgde Vianna al voor haar broertje en ouders met een verstandelijke beperking: ’Ik kon niet met vriendinnetjes afspreken’

„Het begon met kleine huishoudelijke en administratieve taken. Op mijn veertiende deed ik alle boodschappen en op mijn zestiende runde ik het volledige huishouden. Ik schreef de bezwaarbrieven en was het aanspreekpunt voor alle hulpverleners.”

„Natuurlijk heb ik als kind gedacht: waarom zijn mijn ouders zo anders? Ik heb het ook weleens aan de hulpverlening gevraagd, maar zij hadden daar geen antwoord op. Waarschijnlijk vonden ze het een te zwaar onderwerp voor een kind. Jammer, hierdoor moest ik er op mijn veertiende in mijn eentje achter komen.”

Volledige zorg

„Mijn vader is inmiddels overleden, maar hij was chronisch ziek. Hij had hartfalen, nierkanker, TIA’s, diabetes en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ook had hij een IQ van 52, wat inhoudt dat je zwaar verstandelijk beperkt bent. Ik was net achttien toen hij aan hartfalen overleed.”

„Mijn moeder (61) is licht verstandelijk beperkt en ziet nog maar voor tien procent. Het IQ van mijn broertje (28) is vergelijkbaar met dat van mijn moeder, daarbij heeft hij last van epilepsie. Tot drie jaar geleden woonde ik nog met hen samen en droeg ik de volledige zorg. Volgens de participatiewet zou ik dat eigenlijk moeten blijven doen, maar mijn leven stond volledig on hold.”

„In goed overleg zijn ze daarom naar verschillende zorginstellingen gegaan. Ze konden niet samen worden geplaatst, omdat ze andere zorg nodig hebben. Ik heb het er enorm moeilijk mee gehad, het voelt namelijk alsof ik ze heb weggezet. Toch weet ik dat zo het beter is. De gezondheid van mijn moeder zal minder worden naarmate ze ouder wordt. Voor mijn broertje zit er nog groei in, maar ik heb daar niet genoeg tijd en aandacht of de juiste expertise voor.”

Zorgverlening

„Als kind leefde ik heel gestructureerd om hen te kunnen ondersteunen. Aan de zorgverlening had ik vrij weinig in die tijd. Ze kwamen binnen met hun notitieboekje, dronken wat koffie en gingen weer weg. Mij lieten ze achter met een enorme stapel formulieren om in te vullen. Toch deed ik het met liefde, want ik houd ontzettend veel van mijn familie.”

„Ik heb lieve ouders, die ondanks hun beperking zo goed mogelijk voor mij probeerden te zorgen. Ze waren goud eerlijk en hielpen me relativeren. Mijn ouders hadden allebei een Wajong-uitkering, maar mijn vader deed alsnog vrijwilligerswerk. Hij zat nooit stil, van hem heb ik mijn werkethiek.’

Problematiek

„Eén op de vier kinderen groeit op in een mantelzorgsituatie. Misschien niet zo heftig als bij mij, maar wel met dezelfde problematiek. Ik deel mijn verhaal in de hoop dat het lotgenoten steun biedt en zorgverleners verder helpt. In mijn tijd is de zorgverlening nalatig geweest, al ik ben er heilig van overtuigd dat niet iedereen in de zorg zo is. Ben jij een zorgverlener en krijg je te maken met een gelijksoortige situatie? Wees dan niet bang om uit te leggen wat er aan de hand is. Voor een kind ligt het niet zo zwaar. Het is pijnlijker om er in je eentje achter te komen dat je ouders verslaafd of beperkt zijn.

Compleet

„Mijn jeugd klinkt misschien heftig, maar zo heb ik het nooit ervaren. Mijn ouders hebben altijd het beste met mij voorgehad en het was fijn om veel met hen samen te zijn. Ik kon niet met vriendinnetjes afspreken of carrière te maken, maar die tijd probeer ik nu in te halen. Ik ben raadslid in mijn eigen gemeente, geef gastlessen als ervaringsdeskundige en volg een hbo-opleiding.”

„Mijn broertje zie ik nog steeds elke zaterdag, dan gaan we samen iets leuks doen. Met mijn moeder plan ik logeermomenten in, omdat haar zorginstelling niet om de hoek zit. Tijdens de zomervakantie of feestdagen slaapt ze in mijn logeerkamer. Dat zijn de momenten waar ik het meest naar uitkijk. Dan zijn we als gezin weer even compleet.”

Meer VROUW

Speciaal voor de trouwste lezeressen versturen we elke dag een mail met al onze dagelijkse hoogtepunten. Abonneer je hier. Verder kun je ons natuurlijk op de voet volgen op TikTok, Facebook en Instagram.