‘Praktische bezwaren’ van Kiki Schippers: cabaret maken over politiek blijkt niet eenvoudig

Na voorstellingen over variërend persoonlijk leed, gaat het nu eigenlijk wel goed met cabaretier Kiki Schippers (37), verkondigt ze aan het begin van Praktische bezwaren. Reden om zich dit keer te zetten aan een voorstelling over politiek. Geen al te ver-van-mijn-bedshow voor Schippers, ook bekend van haar (muzikale) bijdragen aan satirisch actualiteitenprogramma Spijkers met Koppen. Politieke actualiteiten bieden vruchtbare gronden voor fijne, snedige liedjes, een ambacht dat Schippers beheerst als de beste. Praktische bezwaren toont aan dat een onderhoudende cabaretvoorstelling maken over de stand van het land andere registers vergt.

Schippers wil graag inhaken op de recentste politieke actualiteit. Dat is dapper, met de Tweede Kamerverkiezingen krap 72 uur achter de kiezen. Met wat goede wil kun je zeggen iets te voelen van wat comedy opwindend en boeiend kan maken: het gevoel te kijken naar iemand die losjes iets uit de mouw schudt. Het is echter te merken dat dit bij Schippers ook daadwerkelijk deels zo is, waardoor een ander noodzakelijk ingrediënt ontbreekt. Ze heeft nauwelijks iets verrassends te melden over de nieuwe politieke realiteit. Dus zoekt ze veel het gesprek met de zaal op: „Hoe is de uitslag gevallen, Amsterdam?” En wie moet de opvolger van Timmermans worden? De hieruit voortkomende interacties voelen meer als noodgreep dan pogingen tot oprecht contact. Zelf voelt ze wel voor Kati Piri als nieuwe voorvrouw van GL/PvdA, want Piri praat volgens Schippers zo leuk.

Helaas volgt een imitatie, een lot dat ook Femke Halsema, Lidewij de Vos en (ex-)ministers Wiersma en Faber treft. Alleen is iemand nadoen net als het maken van grappen over uiterlijk – zeker in het geval van bekende politici – zelden interessant of grappig. Want zulke politici zijn al ontelbare malen vanuit allerlei hoeken en op diverse plekken bespot. Daaraan weet Schippers niets nieuws toe te voegen.

Stichtelijk én nonchalant

Schippers probeert te manoeuvreren tussen diepgang en luchtigheid, beeldspraak en concreet, een stichtelijke en een nonchalante toon. Maar ze struikelt overal een beetje tussendoor. Ze begint over veel, van Markies de Sade en de trias politica tot Willem Elschot, maar maakt weinig verhalen bevredigend af. Haar eindconclusie over het collectief omarmen van het Nederlandse systeem waarin iederéén evenveel onmacht heeft, voelt een beetje als je schoen zetten voor Sinterklaas en er de volgende ochtend een mandarijn in vinden: je krijgt wel iets, maar had gehoopt op meer.

Praktische bezwaren is niet goed gelukt, maar Schippers’ leuke brutaal-onhandige podiumhouding maakt een beetje goed. Als ze ook zelf de draad meermaals even kwijt is, lost ze dat charmant op. En gelukkig wordt er door de meervoudig genomineerde (en enkelvoudig winnaar) van dé theaterliedprijs ook gezongen. Hoogtepunten zijn een lied over ‘de hel dat ben je zelf’ en een duister, beklemmend protestlied naar aanleiding van het lot van de vorig jaar in een strafkamp overleden Russische oppositieleider Navalny.