De rillende rechter

Woensdagavond zag ik Ajax kansloos verliezen van een tegenstander die er op één speler na ook niet zoveel van kon. Toen die spits met een pingel zijn zuivere hattrick had voltooid liep het stadion leeg. De laffe mooiweersupporters gingen op huis aan en wij bleven met een klein clubje diehards treurend achter. Vlak voor het eindsignaal stapte de scheidsrechter op mij af met de vraag of ik wilde affluiten. Ik keek hem raar aan. Toen vertelde hij dat hij die ochtend had gelezen dat een medewerker van een Nederlands crematorium aan een rouwende familie had gevraagd om zelf de oven aan te steken. Dus leek het hem een mooi symbolisch moment dat ik als een van de laatste trouwe supporters….

Verder had de man nog een tip. Bijbelvast vertelde hij hoe Jezus ooit de tempel schoon had geranseld met een zweep. Hij wees op de overkant vol ijdele bobo’s en mompelde: „Een wespennest in een slangenkuil. Opzouten allemaal!”

Daarna werd het donker in het stadion. Er brandde alleen nog licht in de skyboxen van de directie, de zich bekocht voelende sponsor en de raad van commissaris (er is er nog maar eentje over). In de rest van de boxen, die normaal gevuld zijn met zuipschuitende kaviaarkleuters, cryptomaffiosi en andere onduidelijke geldwolven, was het donker. Aardedonker en doodstil. Boven ons gonsden een paar eenzame drones. Vroeger waren die van PSV, Feyenoord, Juventus en Barcelona. Zij wilden toen dolgraag weten hoe het grote ongenaakbare Ajax dat toch allemaal flikte. Maar nu waren het de tweedehands drones van Spakenburg, Kozakken Boys en Vitesse. Zij hoopten op een paar roestige, niet al te manke afdankertjes die bij het groot vuil zouden worden gezet.

Terwijl wij onze supporterswonden zaten te likken zagen we in de laatste verlichte boxen wat scheldende schimmen tegen elkaar tekeergaan. Het galmde door de lege Arena dat clubicoon Johnnie de volgende dag geofferd zou worden en dat directeur Kroes zijn positie ter beschikking ging stellen. Wel op voorwaarde dat de rest van het zootje hem aan het eind van het seizoen zou smeken om te blijven. Ondertussen verlangde iedereen openlijk naar de tijd dat Overmars nog met zijn lul liep te zwaaien. Ik dacht ondertussen aan Elon Musk. Zou hij met zijn douceurtje van duizend biljoen het Amsterdamse amateurclubje niet willen redden?

Onderweg naar huis liep mijn telefoon vol met cynische en ironische appjes van mijn Rotterdamse en Eindhovense vrienden. Zelfs in Alkmaar werden we keihard uitgelachen.

Na een nacht slecht slapen sprak mijn vrouw troostend dat ik moest proberen om het te vergeten. Ik moest even afstand nemen. Misschien hielp een verre reis. Ik vertelde haar dat ik daar als arme pensionado geen geld voor heb.

Toen ze ’s avonds thuiskwam schrok ze. Want? Help, haar man was klusser. Ik was bezig met het bouwen van vijf kooien. Ze vroeg zich af waar die in godsnaam voor nodig waren. Mijn antwoord was simpel: „Pleegkinderen. Drie per kooi. En daar zetten we ze naakt in. Vastgeketend. Zodat ze zichzelf geen pijn kunnen doen. En als ze lastig worden dan ranselen we ze af. En ze krijgen geen toilet. Wel honger.” Mijn vrouw vroeg zich af welke hondsdolle ratten me hadden besnuffeld.

Ik antwoordde dat we 1.400 euro per kind gaan vangen en dat dat 4.200 euro per kooi is. Maal vijf wordt dat 21.000 euro per maand. Wel wat extra energiekosten omdat we de kooien onder stroom moeten zetten.

Ik liet haar de beelden zien van de rillende rechter die de martelingen van het Vlaardingse meisje vol ongeloof voorlas. Arme man.

Toen stotterde mijn vrouw vol verbazing: „Maar als die kinderen op school vertellen dat ze worden mishandeld? En we worden toch gecontroleerd door de Kinderbescherming en andere instanties?” Ik las haar daarop de rest van het rechtbankverslag voor.

Terwijl mijn vrouw angstig zweeg droomde ik van een bubbelende jacuzzi in de tuin. En van een skybox bij het dan uit zijn as herrezen Ajax. Maar dat duurt nog even.