Making memories

Na een halve week in een door Nederlanders gerunde B&B in Frankrijk begon ik aan het regime te wennen. Een croissant per persoon, honing uit een plastic emmertje. We reden in een wit toeristentreintje door Vichy. Dit herinneren ze zich later, dacht ik, niet het appartement van maarschalk Pétain, maar hoe we daar als marmotten, gefrommeld, inzaten. Het was de laatste zonnige dag. Daarna begon de regenperiode, onze gastvrouw zei dat het uitzonderlijk bar en boos was, de wifi hield er ook van op. Ik kreeg een hele groep mee in een protest tegen het structureel onklaar maken van het koffiezetapparaat na het ontbijt tussen 8.15 en 9.15. In de stromende regen in de moestuin probeerden we de dochter te bewerken, maar we kwamen er niet doorheen.

„Daar is een koffiezetapparaat niet voor bedoeld, dan blijven de mensen koffiezetten. Wij hebben ook een leven.”

Een half uur later kwam moeder opgewekt het eetzaaltje binnen klossen.

„Jullie zijn niet gelukkig!”, constateerde ze.

Zo snel was ik nog niet vaak van de sociale ladder gekukeld, nu waren wij opeens de patiënt en zij de dokter.

Onze gastvrouw legde uit dat je een koffiezetapparaat in principe niet aan gasten kon overlaten.

„Ze gooien koffiebonen in het waterreservoir.”

Maar ze streek over het hart.

Toch koffie! We hoefden het niet eens te noteren in het schriftje bij de Honesty-bar. Nog een meevaller: de volgende dag zou Amir komen.

„Amir weet alles van wifi!”

Ik vond ’s middags een kat in ons bed. We speelden hele dagen Uno en galgje, op het laatst met niet-bestaande woorden. We bezichtigden drie kerken, waar het stikte van wanhopige Nederlanders.

Een dag later kwam onze gastvrouw trots melden dat er weer wifi was, Amir had ontdekt dat een van de maairobots over een glasvezelkabel was gereden. Vanwege het gebrek aan restaurantjes in dit gebied dat niet voor niets de diagonaal van de leegte wordt genoemd was het misschien toch leuk om aan te schuiven bij de table d’hôte, ze kookte met verse producten. En nog een aanrader: moest ik eens raden wat er in een sporthal veertig kilometer verderop stond?

Ik: „Een koffiezetapparaat?”

Zij: „Nee, die staat stikvol met dinosaurussen.”

Hier werd de essentie van vakantie geraakt. Het gaat niet om de beleving ter plekke, alles draait om later. Making memories. Ik was nog maar net in vrede met dat gegeven of ik kreeg het droeve bericht dat ons weer veel te vroeg een Vitesse-held is ontvallen. Martin Laamers (58) werd dood gevonden in zijn tuin. Twee doelpunten tegen NEC in De Goffert, mijn vader die de regenpakken over het hek gooide. Dat zijn nog eens herinneringen, en ik maar zeuren over koffie.

Marcel van Roosmalen schrijft op maandag en donderdag een column.