Na mentale dip betaalt alle training zich eindelijk uit voor ‘killer’ Mischa Bredewold

‘Vrij en vertrouwen’ – dat stond er op het briefje dat Mischa Bredewold voorafgaand aan de Amstel Gold Race op het stuur van haar fiets had geplakt. „Die twee woorden”, zo zei ze na afloop, „voelden als de woorden die ik nodig had.”

Ze zat er de laatste paar weken „mentaal niet lekker in”, vertelde Bredewold: ondanks hard trainen in de winter vielen de resultaten dit voorjaar tegen. Dus trok ze twee dagen voor de Gold Race „aan de bel” bij Danny Stam, de ploegleider van haar team SD Worx. Die stelde haar gerust: vroeger of later zou haar arbeid zich gaan uitbetalen.

Hij kreeg gelijk. Afgelopen zondag koerste Bredewold naar de mooiste overwinning in haar carrière: winst in de Amstel Gold Race, ’s lands enige wielerklassieker. Bij de laatste beklimming van de Cauberg plaatste ze een demarrage die beslissend zou zijn – en ging alleen als winnaar over de streep. „Ze is echt een killer”, zei Stam na afloop glunderend bij de teambus.

Coureur ‘uit tweede lijn’

Voor het eerst dit seizoen was het vrouwenpeloton bij de Amstel Gold Race op volle oorlogssterkte. Vrijwel álle toprensters stonden aan de start: de wereldkampioen (Lotte Kopecky), de olympisch kampioen (Kristen Faulkner), de winnares van de Tour de France (Kasia Niewiadoma), de beste klassiekerrenster (Elisa Longo Borghini), de beste sprintster (Lorena Wiebes) en de beste ronderenster (Demi Vollering).

Toch was het een coureur „uit de tweede lijn”, zoals haar ploegleider Stam na afloop zei, die er met de winst vandoor ging. Mischa Bredewold (24) uit Amersfoort staat bekend als getalenteerd en ambitieus, ze werd al eens Europees kampioen op de weg, maar tot de absolute top van het vrouwenpeloton behoorde ze tot nu toe niet. Met haar zege in de Amstel Gold Race maakt ze een grote stap in die richting.

Dat Bredewold kon winnen, illustreert ook iets anders: de hegemonie van Nederlandse rensters in het internationale vrouwenwielrennen. Het volledige podium was Nederlands: Ellen van Dijk (38) werd tweede, Puck Pieterse (22) derde. Van de top-twintig in de einduitslag bestond de helft uit Nederlandse rensters. Het leek even vergeten na de blamage op het WK wielrennen in Zürich vorig jaar, maar deze Amstel Gold Race onderstreepte het weer: Nederland is nog altijd de sterkste natie in het vrouwenwielrennen.

Breuk in het peloton

Na een nogal mat klassiekervoorjaar was het zondag eindelijk koers bij de vrouwen, die in de Gold Race traditioneel starten vóór de mannen. Een cruciaal moment in de koers was een breuk die op 47 kilometer ontstond in het peloton – en uitgroeide tot een gat van bijna twee minuten. Achter de breuk bevonden zich vrijwel alle toprensters, vóór de breuk zat Bredewold met twee ploeggenoten. De favorieten slaagden er niet meer in om terug te keren. Of ze probeerden het niet meer: vrijwel alle topploegen hadden één of meerdere rensters in het eerste stuk peloton.

Aan de voet van de laatste van vier beklimmingen van de Cauberg was van dat halve peloton nog een kopgroep over van vijf rensters – van wie drie uit Nederland. Bredewold, wetende dat ze in een sprint nooit zou winnen, demarreerde. De andere vluchters konden haar niet meer bijhalen.

„Echt bizar”, noemde de winnares haar zege na afloop ten overstaan van journalisten in de perszaal. Toen ze haar telefoon na de finish aanzette, vertelde ze, was die „bijna vastgelopen” van alle berichtjes die ze had ontvangen. „Deze overwinning komt bovenaan mijn lijstje te staan.” Het verschraalde biertje van de hoofdsponsor voor haar op tafel, liet Bredewold onaangeroerd staan.

Mentale dip

Ze was al wekenlang aan het zoeken naar het goede gevoel, vertelde Bredewold. De zware trainingsarbeid van de winter had zich het hele voorjaar nog niet uitbetaald. Haar dertiende plek in de Ronde van Vlaanderen („een heel groot doel”) was niet naar behoren – en dat zorgde voor „frustratie”.

Wat ook een rol speelde bij haar mentale dip: haar rol binnen het team. Na het vertrek van kopvrouw Demi Vollering is ze dit seizoen „zeker een plekje doorgeschoven” in de hiërarchie van SD Worx, aldus Bredewold: ze wordt nu gezien als een van de dragende rensters in de ploeg – die sowieso als de sterkste van het vrouwenpeloton geldt. „En dat is best pittig. Ik moest even kalibreren.”

Toen ze afgelopen vrijdag wéér teleurstellend reed , ditmaal in de Brabantse Pijl (twintigste), trok Bredewold aan de bel – waarna het gesprek volgde met haar ploegleider. Bij dat gesprek schoof ook een psycholoog aan. „En die zei: denk ook eens na over wat je op de stuur kunt plakken.” Dat werd het bewuste stickertje.

Nummer twee Ellen van Dijk (links) en nummer drie Puck Pieterse (rechts) flankeren winnares Mischa Bredewold op het podium.

Foto Marcel van Hoorn/ANP

Sinds de terugkeer van de Gold Race op de vrouwenkalender in 2017 zijn nu zes van de acht edities gewonnen door Nederlandse rensters. Dat is veel, zelfs voor een klassieker op eigen bodem – en de verschillende types winnaressen (klimmers, sprinters, punchers én tijdrijders als Bredewold) laten zien hoe sterk het Nederlandse vrouwenwielrennen in de breedte is.

Deze editie van de Gold Race was ook een kleine triomf voor de ‘bende van de Amerongse berg’, zoals Bredewold na afloop grappend zei. Van Dijk, Pieterse en zij wonen alle drie in de provincie Utrecht – Bredewold en Pieterse zijn vriendinnen en trainingsmaatjes.

„We zijn regelmatig te vinden op de Lekdijk en de Amerongse berg”, aldus Bredewold. „We zijn koppig, blijven op het vlakke wonen en vertrekken niet naar Spanje, zoals veel rensters.” Grinnikend: „Blijkbaar kun je met veel trainen op het vlakke ook hard de Cauberg oprijden.”