Pleegouders van het zwaar mishandelde Vlaardingse meisje zagen haar als een vijand. ‘En ik dacht: jij krijgt mij d’r niet onder’

„Ik ben de realiteit uit het oog verloren”, zegt John, pleegouder van het ‘meisje van Vlaardingen’ tegen de rechter. John en diens vrouw Daisy werden donderdag voor de Rotterdamse rechtbank ten laste gelegd dat ze een tienjarig meisje, dat door pleegzorgwerkers aan hun zorgen was toevertrouwd, zwaar hebben mishandeld. Begin vorig jaar belandde het kind met botbreuken en hersenletsel in het ziekenhuis. Ze was dermate ernstig gewond dat het wellicht levenslange schade tot gevolg heeft. Daisy: „Het had nooit mogen gebeuren.”

Voor de rechter tracht het stel uit Vlaardingen uit te leggen hoe het zover heeft kunnen komen. In de media is volgens John een „eenzijdig beeld” neergezet van het echtpaar „als twee monsters„, terwijl „de waarheid anders is”. Zo is het meisje dan wel aan kettingen gelegd en in een kooi vastgezet, maar dat was „om haar tegen zichzelf in bescherming te nemen”.

Het meisje verwondde zichzelf meermaals en haar gedrag „schoot uit de maat”, zegt de pleegvader verder: „Ze draaide ’s nachts het gas open of probeerde brand te stichten, terwijl de rest lag te slapen. Haar gedrag werd steeds een stapje erger. En ik ben daar te veel in meegegaan.” Daisy: „Ik vind het heel erg wat er nu met het meisje aan de hand is.”

Lees ook

Soms maakt jeugdzorg de problemen erger. ‘Waarom konden al die hulpverleners mijn zusje niet helpen?’

Straffen

Waar John en Daisy de realiteit uit het oog verloren, wordt tijdens de zitting pijnlijk duidelijk. Zo begon met name John het meisje – door een van de rechters omschreven als een „verkreukeld vogeltje” – slecht te behandelen. „Geen reet meer aan”, appen John en Daisy aan elkaar, een tijdje nadat het meisje (en haar jongere zusje) in huis waren gekomen. „Zullen we ze weg doen?” Waarna ze het daarna toch weer proberen, teneinde „voor haar te strijden” in hun woorden, als de pleegzorgwerker van de pleegzorgorganisatie belooft snel meer hulp voor het kind te vinden.

Het latere straffen begon onder meer met strafregels schrijven, na ongehoorzaam gedrag en nadat de school had geklaagd over het gedrag van het meisje. Zwaardere straffen volgden, zoals in de hoek staan. En als het meisje dat weigerde en in plaats daarvan begon te dansen, moest het dat heel lang blijven doen. Naakt, met alleen een luier aan. „Als een pornodanseres” appte het stelt elkaar, voorzien van lachende emoji’s. De rechter beschrijft foto’s en screenshots van het meisje dat op de slaapkamer, ook meestal naakt, aan haar bovenlichaam en enkels is vastgemaakt, met kettingen aan een stapelbed of klimrek, staand of liggend, een emmer naast zich om in te plassen.

Ook fabriceerde John een kooi op de slaapkamer, waarvan hij beweerde dat die onder stroom stond. Daarin moest het kind – volgens John „een paar keer” – vastgebonden verblijven.

Misbruik

De straffen komen op de rechters over als aanvallen op iemand die het stel kennelijk als „een tegenstander” beschouwde: een meisje dat bijgebracht moest worden dat ze zichzelf niet diende te verwonden, niet moest dreigen uit het raam te springen, dat moest stoppen met niets meer willen eten, met stelen van medescholieren. Een meisje dat ook geleerd moest worden anderen niet langer te beschuldigen van seksueel misbruik, zoals haar vorige pleegvader en vrienden, die bij John en Daisy over de vloer kwamen. En inderdaad, verklaart John, is hij de strijd met haar aangegaan. „Het ging van kwaad tot erger. En ik dacht: jij bent niet degene die mij eronder krijgt.”

Dat had hij niet moeten doen, zegt hij nu. „Elke dag kreeg ze de kans om weer normaal te doen. Ik ben streng. Maar daarin ben ik te ver gegaan. Ik heb geen onderscheid kunnen maken tussen goed en fout.”

Pleegmoeder Daisy distantieert zich in de rechtbank af en toe van hoe John, tijdens de rechtszaak pal naast haar in het verdachtenbankje

Achteraf, zeggen de pleegouders, beseften ze dat het gedrag van het meisje een „schreeuw om hulp” was. Als dat eerder tot ze was doorgedrongen, was hun pleegzorg wellicht niet uitgelopen op zware verwondingen, waaronder hersenletsel, in mei vorig jaar. Toen bracht John het meisje zwaargewond naar het ziekenhuis. Volgens de pleegvader was het meisje van een trap gevallen. „We hoorden bonk.” Pas later die avond ontdekte hij naar eigen zeggen dat ze in bed „helemaal slap” was. „Ik heb haar niets aangedaan.”

Pleegmoeder Daisy distantieert zich in de rechtbank af en toe van hoe John, tijdens de rechtszaak pal naast haar in het verdachtenbankje, met het meisje omging. „Ik had moeten ingrijpen. Ik heb wel geprobeerd met John in gesprek te gaan, maar dan werd hij boos, dan sloeg hij me. Ik heb gedacht om de kinderen te pakken en weg te gaan. Ik durfde het niet.”

De rechters hebben moeite dat te geloven want, zeggen ze, uit de dossierstukken blijkt nergens dat ze met haar man heeft geruzied over de behandeling van de pleegkinderen.

Lees ook

Student Jason Bhugwandass over zijn strijd tegen de gesloten jeugdzorg