Het kost bijna niets om de extreme pijn van kippen met een uurtje te verkorten

Kiloknallers zijn nog steeds niet verboden en de gemiddelde legbatterijkip heeft minder dan een A4’tje ruimte. En dan hebben we het nog niet over de pijn die de dieren lijden. Nieuw onderzoek wijst nu uit dat daar vrijwel voor niks iets aan te doen is.

Als je de prijs van een kilo kip vergelijkt met de biologische variant zou je zomaar kunnen denken dat het heel duur is om het leven van een kip te verbeteren, maar op één belangrijk vlak is dat helemaal niet zo. Onderzoekers, die hun studie in Nature Food publiceerden, laten zien dat het slechts een fractie kost van wat vaak wordt gedacht om urenlang intens dierenleed te voorkomen.

Spotgoedkope oplossing
De wetenschappers onderzochten de effecten van het European Chicken Commitment (ECC), een initiatief dat bedrijven oproept om te kiezen voor langzamer groeiende kippenrassen en hogere normen voor dierenwelzijn.

Critici stellen vaak dat dit veel te duur is en een hogere CO2-uitstoot veroorzaakt, maar de onderzoekers snoeren hen nu de mond: het kost namelijk minder dan een honderdste van een cent om één uur intense pijn te voorkomen. Daarbij komt even veel CO2-uitstoot vrij als bij 15 meter autorijden.

De enige vereiste is een overstap naar langzamer groeiende kippenrassen. Daarmee voorkom je volgens de onderzoekers 15 tot 100 uur hevige pijn per dier. Dat kost de consument slechts één dollar per kilo vlees extra. En dus is een beter dierenwelzijn niet onbetaalbaar of inefficiënt zoals boeren en hun medestanders vaak beweren. Ook de grotere milieu-impact van de langzamer groeiende kippen is minimaal.

Marteling
De analyse is mogelijk gemaakt dankzij het Welfare Footprint Framework, een methode die voor het eerst dierenwelzijn in cijfers uitdrukt. De methode laat zien dat de hoge groeisnelheden van vleeskuikens leiden tot kreupelheid, hart- en ademhalingsproblemen, hittestress en chronische honger. Dit veroorzaakt langdurige en intense pijn. Wereldwijd zijn er ruim 70 miljard vleeskuikens. Daarmee zijn het de meest gehouden landdieren ter wereld. Ook de moederdieren ontkomen niet aan de gevolgen. Omdat ze genetisch zijn geselecteerd om snel te groeien maar langer moeten leven, krijgen ze extreem weinig voer om gezondheidsproblemen te voorkomen. Dat leidt tot een leven lang chronische honger en duizenden uren ernstige stress. “Weinigen realiseren zich dat het leed al begint vóór het kuiken uit het ei komt, met de hongerlijdende moeder”, legt dr. Cynthia Schuck-Paim, hoofdonderzoeker van het Welfare Footprint Institute, uit.

De onderzoekers noemen hun studie een keerpunt: hoge kosten of milieu-impact kunnen nu niet meer als argumenten worden aangevoerd om op de oude voet door te gaan. Voor weinig geld kan het leven van kippen een stuk aangenamer worden.

Biologische versus niet-biologische kip
Na bovenstaand bericht zou je zomaar kunnen denken: ik word vegetariër. Gaat dat toch te ver voor je, dan kan onderstaande vergelijking je misschien overtuigen om biologisch vlees te eten. Het belangrijkste verschil tussen biologische en niet-biologische kip zit in de leefomstandigheden. Biologische kippen krijgen meer ruimte, zowel binnen als buiten en kunnen natuurlijk gedrag vertonen, zoals scharrelen en pikken. Niet-biologische kippen leven vaak in veel grotere groepen op minder ruimte, met beperkte mogelijkheden om naar buiten te gaan. Dit heeft invloed op hun welzijn: biologische kippen ervaren minder stress en vertonen gezonder gedrag. Om precies te zijn, heeft een biologische kip 4 m2 buitenruimte en leeft hij binnen met maximaal 5 andere kippen op een vierkante meter. Ter vergelijking: normale vleeskuikens leven met 22 dieren per vierkante meter. Ze groeien ook veel sneller: na 6 weken bereiken ze hun slachtgewicht, terwijl biologische kippen 10 tot 11 weken ‘mogen’ groeien.
Voeding speelt ook een rol. Biologische kippen krijgen voer dat afkomstig is uit de biologische landbouw, zonder kunstmatige bestrijdingsmiddelen of genetisch gemodificeerde ingrediënten. Bij conventionele kippenhouderijen kan het voer wel uit gangbare landbouw komen, vaak met toevoeging van groeibevorderende middelen of preventieve antibiotica, hoewel dit in Europa steeds strenger gereguleerd wordt. Qua smaak en structuur wordt biologische kip vaak als voller en steviger ervaren, mede door het tragere groeiproces. Niet-biologische kippen groeien sneller, wat leidt tot een malser maar soms minder uitgesproken smaak.